" เปิบข้าว "

[บ่หัวซาผีบ้าเดินดิน]

    

เปิบข้าว


เปิบข้าวทุกคราวคำ    จงสูจำเป็นอาจิณ
เหงื่อกูที่สูกิน    จึงก่อเกิดมาเป็นคน
ข้าวนี้น่ะมีรส    ให้ชนชิมทุกชั้นชน
เบื้องหลังซิทุกข์ทน    และขมขื่นจนเขียวคาว
จากแรงมาเป็นรวง    ระยะทางนั้นเหยียดยาว
จากรวงเป็นเม็ดพราว    ล้วนทุกข์ยากลำบากเข็ญ
เหงื่อหยดสักกี่หยาด    ทุกหยดหยาดล้วนยากเย็น
ปูดโปนกี่เส้นเอ็น    จึงแปรรวงมาเป็นกิน
น้ำเหงื่อที่เรื่อแดง    และน้ำแรงอันหลั่งริน
สายเลือดกูทั้งสิ้น    ที่สูซดกำซาบฟัน



สหายปรีชา ผู้ประพันธ์

[บ่หัวซาผีบ้าเดินดิน]

อาจารย์จิตร ภูมิศักดิ์ (สหายปรีชา) นักคิด นักเขียน นักต่อสู้เพื่อประชาชนผู้ยิ่งใหญ่ ประพันธ์บทกวีนี้ราวทศวรรษที่ 2490 เป็นส่วนหนึ่งของบทกวี "วิญญาณหนังสือพิมพ์ (คำเตือน...จากเพื่อนเก่าอีกครั้ง)" ในนามปากกา "กวี ศรีสยาม" ตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ประชาธิปไตย พ.ศ. 2507 ได้รับความนิยมหลังเหตุการณ์ 14 ตุลา จากนั้นวงคาราวานได้นำบทกวีนี้มาใส่ทำนองจึงเกิดเป็นเพลง "เปิบข้าว"

บทประพันธ์นี้อาจารย์จิตรได้ใช้ถ้อยคำที่ประชดประชันชนชั้นปกครอง  รวมถึงคนในชุมชนเมืองที่ถือว่าตนเองศิวิไลซ์และมักดูถูกชาวนาว่าด้อยค่า  ให้รู้ว่าข้าวทุกเม็ดที่เราเปิบหรือหม่ำๆๆ  ล้วนมาจากหยาดเหงื่อแห่งความทุกข์ยากของชาวนาทั้งสิ้น  เป็นการสะกิดเตือนให้รู้ซึ้งถึงการต่อสู้ของชาวนาผู้เป็นกระดูกสันหลังของชาติ  หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินเอาแรงกายใจต่อสู้กับธรรมชาติรวมถึงอำนาจการขูดรีดกดขี่ของเหล่าพ่อค้าคนกลาง  

[เต้ อุบล]

<a href="http://www.youtube.com/watch?v=42Imi3o1BDc" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=42Imi3o1BDc</a>

[Yokosho]

เป็นกลอนที่ดีมกาเลยครับ ถ้ามีอักนำมาลงเพิ่มเลยครับ