เรื่องราวดังกล่าว มาจากประวัติบ้านบกน้อยและวัดบกน้อย คำเขื่อนแก้ว ยโสธร
หมู่บ้านบกน้อย เดิมชื่อว่า บ้านบกใหญ่ ซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของหมู่บ้าน
ในขณะนั้นที่มีประชากรในหมู่บ้านมากจนได้แบ่งออกเป็น ๒ คุ้ม คุ้มเหนือ และคุ้มใต้ โดยมีผู้ใหญ่จือ รวมธรรม
เป็นผู้นำคุ้มบ้านเหนือ ผู้ใหญ่มั่ง รวมธรรม เป็นผู้นำคุ้มบ้านใต้
? วัดป่าบ้านบกน้อย ? ในปัจจุบัน ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของหมู่บ้าน ในช่วงเวลานั้น ชาวบ้านต่างอยู่กันด้วยความสงบสุข
ตามวิถีชีวิตความเป็นอยู่อย่างเรียบง่าย ช่วยเหลือสิ่งกันและกันครั้งอยู่มาถึง พ.ศ. ๒๔๘๕ ชาวบ้านเกิดเจ็บป่วยด้วยอาการแปลกประหลาด
แต่ก็ยังถือว่าไม่มาก จวบจนมาถึงพ.ศ.๒๕๘๖ -๒๕๘๙ มีการป่วยกันมากขึ้น ถึงกับล้มตายกันเป็นจำนวนมาก คือวันหนึ่งตายกันหลายศพ
ซึ่งมีอาการแบบเดียวกัน จนหาคนจะนำศพไปประกอบพิธีตามประเพณีก็ยังไม่มี เพราะต่างคนก็มีอาการอย่างเดียวกัน
จนเกิดความเกรงกลัวต่อโรคภัย ที่เกิดขึ้น ยาที่จะนำมารักษาก็ไม่มี อาศัยก็แต่ยาสมุนไพรเท่านั้น โรคที่เกิดขึ้น
ชาวบ้านเรียกกันว่า โรคห่าลง (แต่ถ้าในปัจจุบันเรียกว่า โรคไข้มาเลเรีย)แต่ชาวบ้านในขณะนั้นเชื่อว่า เป็นพระผี
เป็นผู้ทำจึงได้ไปหาอาจารย์ที่เก่งกล้า มาทำพิธีรักษาหลายท่าน อาทิ พระครูศรีสุตาภรณ์ วัดคู่ขาด พ่อใหญ่แพทย์บัว
บ้านไผ่ ครูวิชิต บ้านลุมพุก มาทำการักษาก็ไม่ทุเลา
ช่วงนั้นก็เป็นเวลาเดียวกันที่เกิดสงครามโลกครั้งที่ ๒ ชาวบ้านบกใหญ่เกิดความทุกข์ยากมากขึ้น บางครอบครัวถึงกับ
อพยบหนีไปตั้งหลักแหล่งกันในที่อื่นเป็นจำนวนมาก โดยย้ายไปตามหมู่บ้านต่างๆ เช่นบ้านดงแคนใหญ่ บ้านนาแก บ้านปลาอีด
บ้านนาหลู่ บ้านโคก บ้านสวน บ้านหนองแคน บ้านหนองแปน เป็นต้น จึงทำให้ชาวบ้านบกใหญ่ มีญาติพี่น้องอยู่ทุกหมู่บ้าน
โรคห่าที่เกิดขึ้นก็ฆ่าชีวิตของชาวบ้านไม่เว้นแต่ละวัน จนท่านผู้ใหญ่จันทร์ รวมธรรม (ต่อมาได้เป็นกำนัน)
ได้ปรึกษาหาลือกับผู้หลักผู้ใหญ่ ผู้เฒ่า ผู้แก่ ว่าจะหาใครมารักษาโรคนี้ได้ เพราะมันเป็นโรคที่เกิดจากภูตผีปีศาจ
ต้องหาครูบาอาจารย์ที่เก่ง ๆ มาทำการรักษาและปราบผีร้ายนั้น ขณะนั้น จารย์ครูสิงห์ บกน้อย จึงพูดขึ้นในที่ประชุมว่า
พระอาจารย์ดี ฉนฺโน ท่านมีความสามารถในด้านนี้ ขณะนั้นท่านจำวัดอยู่ที่ วัดป่าสุนทราราม บ้านกุดแห่
ตำบลกุดเชียงหมี อำเภอเลิงนกทา จังหวัดอุบลราชธานี (ปัจจุบันเป็นจังหวัดยโสธร) ท่านเป็นศิษย์
ของพระอาจารย์เสาร์ กนฺตสีโล ซึ่งถือว่าท่านเป็นพระเถระผู้มีความเมตตาสูง รูปหนึ่งในขณะนั้น
ชาวบ้านที่มาประชุมกันในวันนั้นต่างเห็นพร้องต้องกันว่า ให้ส่งคนไปนิมนต์ท่านมาช่วยเหลือ จึงมีมติให้จารย์ครูสิงห์
บกน้อย คุณพ่อทอน ทำทอง รับหน้าที่ในการไปนิมนต์ โดยท่านทั้งสองได้ใช้ม้าเป็นพาหนะในการเดินทาง
ท่านทั้งสองก็เร่งออกเดินทางไปในทันที จนถึงวัดป่าสุนทราราม แต่ขณะนั้นพระอาจารย์ดีไม่อยู่ที่วัด
ท่านเดินทางไปทำกิจธุระที่ วัดภูเขาแก้ว พิบูลมังสาหาร ท่านทั้งสองจึงต้องพักรอท่านอาจารย์ ดี อยู่ที่นั่น
เป็นเวลา ๓ คืน ท่านอาจารย์ดีจึงเดินทางกลับมา
ท่านทั้งสองจึงได้กราบอาราธานานิมนต์และเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับชาวบ้านบกใหญ่
ท่านพระอาจารย์มีความเมตตารับคำนิมนต์ สร้างความยินดีแก่ท่านทั้งสองอย่างมาก
พระอาจารย์ดีได้นิมนต์พระอาจารย์มาอีก ๒ รูป คือ พระอาจารย์อ่ำ และพระอาจารย์หนู
หลังจากที่เตรียมบริขารเรียบร้อยจึงออกเดินทางมายังบ้านบกน้อย ครั้งเมื่อพระอาจารย์ดีมาถึงหมู่บ้าน
ท่านได้ถามสารทุกข์สุขดิบของชาวบ้าน และถามถึงอาการว่าเป็นเช่นไร ท่านจึงได้ให้ญาติโยมหาที่พักปักกรดจึงได้ที่ใกล้ๆ หลักบ้าน (เจ้าปู่) พระอาจารย์ดีได้เริ่มนำชาวบ้านทำวัตร
รักษาศีล ฟังธรรม และร่วมกันเจริญพุทธมนต์ ทำอย่างนี้อยู่ทุกๆวัน จนชาวบ้านเริ่มมีอาการดีขึ้น เพราะมีสุขภาพจิตที่ดีขึ้นนั่นเอง ต่อมาท่านพระอาจารย์ได้เรียกชาวบ้านมาประชุมกัน ท่านจึงได้บอกกับชาวบ้านว่า ต้องย้ายหมู่บ้านออกจากที่เดิม
ให้ย้ายไปอยู่ทางทิศตะวันออกของหมู่บ้าน คือบริเวณดอนปู่ตา
ในขณะนั้นชาวบ้านจึงได้ย้ายบ้านเรือนไปปลูกสร้างใหม่ตามที่พระอาจารย์ดีบอก
แล้วพระอาจารย์ได้ตั้งตรงบริเวณดอนปู่ตานั้นตั้งเป็นวัด (วัดบกน้อยในปัจจุบัน) และจึงตั้งหลักบ้านใหม่ขึ้น
โรคร้ายก็ได้หายขาดจากชาวบ้าน จึงเกิดความผาสุกสงบเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน
ดังนั้นวัดบกน้อยจึงมีธาตุของพระอาจารย์ ดี อยู่บริเวณกลางวัด รวบรวมและเรียบเรียง โดย พระมหาจิรศักดิ์ จิรปุญโญ
