ประเพณีการสู่ขวัญ

[เต้ อุบล]

คนเผ่าไทย-ลาว อาศัยอยู่บริเวณลุ่มน้ำโขงและสาขาต่างๆ ของแม่น้ำโขง ตั้งแต่แคว้นสิบสองปันนาในมณฑลยูนนานของประเทศจีน ลงมาจนถึงลุ่มน้ำโขงตอนล่างในภาคอีสานของประเทศไทย และภาคใต้ของประเทศลาว คนเหล่านี้มีวัฒนธรรมและอารยธรรมที่แสดงถึงความเจริญรุ่งเรืองมาช้านาน ภาคอีสานและชาวไทยอีสานเป็นส่วนหนึ่งของผู้สืบทอดวัฒนธรรมและอารยธรรมดังกล่าว กาลเวลาได้ล่วงพ้นมาจนถึงปัจจุบัน สภาพเศรษฐกิจ สังคม และการเมือง การปกครองของคนเผ่าไทย-ลาวได้เปลี่ยนแปลงไป โดยมีแนวคิด วิทยาการ และภูมิปัญญาจากดินแดนอื่นเข้ามาผสมปนเป ดังนั้น วัฒนธรรมและอารยธรรมของคนเผ่าไทย-ลาวเอง ก็ไม่ได้รับการยกเว้น

การสู่ขวัญ หรือ การสูตรขวน
ชีวิตที่แห้งแล้ง หดหู่ ห่อเหี่ยว หวั่นหวิวไปด้วยความวิตกกังวลและหมดหวังตลอดเวลา เรียกว่า ชีวิตที่ไม่มีชีวา ความเต็มเปี่ยมด้วยความพอใจรอบด้านน่าจะเรียกได้ว่านี่คือ "ชีวา" ศูนย์แห่งความสมดุลของชีวานี้จะเรียกได้ว่า "ขวัญ" การเสียขวัญย่อมจะส่งผลให้คนทำอะไรไม่ได้ ดีไม่ดีถึงกับเจ็บป่วยและอาจถึงตายก็ได้ ดังนั้นการสู่ขวัญจึงเป็นวิธีกรรมหนึ่งที่เรียกชีวากลับมาสู่ชีวิต ถ้าชีวิตมีชีวาก็จะสามารถทำอะไรได้อย่างมีประสิทธิภาพ เกี่ยวกับขวัญนี้มีการดำเนินการ เพื่อบำรุงขวัญดังนี้

การสู่ขวัญ
เป็นจิตวิทยาอย่างหนึ่งซึ่งปราชญ์โบราณอีสานได้คิดขึ้น เป็นการสร้างขวัญและกำลังใจแก่คน และเสริมศิริแก่บ้านเรือน ล้อเลื่อน เกวียน วัว รถ เป็นต้น เป็นการรวมศิริแห่งโภคทรัพย์ ดังคำที่ท่านพระศิริมังคลมหาเถระกล่าวไว้ว่า "สิริโภคานมาสโย" แปลว่า ศิริเป็นที่มารวมแห่งโภคสมบัติ

[เต้ อุบล]

จะใช้ภาชน์โตกที่ทำด้วยไม้หรือทำด้วยทองก็ได้ มีประเพณีนิยมตั้งเครื่องบูชา คือ บายศรี หรือขันหมากเบ็งซ้ายขวา (ทั้งนี้แล้วแต่ท้องถิ่น)

ในพาขวัญจะใส่ข้าวสาร กล้วย ข้าวต้ม ขนม ธูป เทียน ผ้าผืน แพรวา น้ำอบน้ำหอม ดอกไม้ ใส่ตามยอดบายศรี ฝ้ายผูกแขน เทียนฮอบหัว 1 เล่ม เทียนค่าคีง 1 เล่ม (ความยาวช่วงตัว จากเอวถึงไหล่) ไข่ไก่ต้ม เท่าจำนวนผู้จะรับการสู่ขวัญ (ถ้า 3 คน ก็ 3 ฟอง) เทียนมงคลตั้งบนจอม หรือยอดพาขวัญ คายบูชาขวัญให้ใส่ในซวยไว้ที่ยอดบายศรี

ก่อนประกอบพิธีให้เอาคายบูชานี้มา ผูกแขวนพราหมณ์ก่อน (เมื่อสูตรขวัญแล้ว บางคนก็ให้ค่าตอบแทนอีกต่างหาก บางคนก็ให้ค่าคาย บูชาแล้วก็แล้วไป สำคัญอยู่ที่ค่าคายบูชาจะต้องให้ ไม่ให้ไม่ได้ ส่วนค่าตอบแทนนั้น เป็นเรื่องน้ำใจ ของผู้เชิญพราหมณ์มาสูตรขวัญจะให้ก็ได้ ไม่ให้ก็ได้) การเข้าสู่พาขวัญผู้จะรับการสู่ ขวัญนั้นให้นั่ง ผินหน้าไปทางทิศที่ราศีประจำวันตั้งอยู่ จึงจะเป็นมงคล ราศีประจำวันตั้งอยู่นั้น ดังนี้

วันอาทิตย์      ราศีอยู่ทิศ     ปัจจิม
วันจันทร์        ราศีอยู่ทิศ     พายัพ
วันอังคาร       ราศีอยู่ทิศ     บูรพา
วันพุธ           ราศีอยู่ทิศ     อุดร
วันพฤหัสบดี    ราศีอยู่ทิศ     อิสาณ
วันศุกร์         ราศีอยู่ทิศ     ทักษิณ
วันเสาร์         ราศีอยู่ทิศ     อาคเนย์

เมื่อนั่งแล้วให้ประณมมือไปทางทิศหัวใจเป็นอยู่ ถ้าไม่รู้ให้พราหมณ์ในพิธีบอก หัวใจนั้น อยู่ประจำทิศต่าง ๆ ดังนี้

วันอาทิตย์        หัวใจเป็นอยู่ทิศ      อุดร
วันจันทร์          หัวใจเป็นอยู่ทิศ      หรดี
วันอังคาร         หัวใจเป็นอยู่ทิศ      อิสาณ
วันพุธ             หัวใจเป็นอยู่ทิศ      บูรพา
วันพฤหัสบดี      หัวใจเป็นอยู่ทิศ      อาคเนย์
วันศุกร์           หัวใจเป็นอยู่ทิศ      พายัพ
วันเสาร์           หัวใจเป็นอยู่ทิศ     ทักษิณ

***จำง่ายๆ ว่า ทิตย์อุ จันทร์หอ คารอิ พุธบู พหัสอา ศุกร์พา เสาร์ทัก ประณมมือไปทิศทาง หัวใจเป็นอยู่ ทำให้เกิดมงคลแล***

[เต้ อุบล]

วันเวลาสู่ขวัญ
การสู่ขวัญนี้ไม่นิยมทำเฉพาะในวันจมและวันเดือนดับ (ข้างแรม) นอกนั้นไม่ห้าม การสู่ขวัญมักทำในเวลากลางวัน แต่ตอนเย็นหรือกลางคืนก็เห็นมีการทำอยู่ จึงไม่สำคัญเรื่อง กลางวันกลางคืน แต่ให้เริ่มเวลาเป็นมงคลเท่านั้นก้พอ เวลาเป็นมงคลนั้นให้ดูในหมวดว่าด้วย ฤกษ์งามยามดี แล้วให้ถือปฏิบัติตามนั้นอย่างเคร่งครัด

บุพกิจที่ควรทำก่อนสู่ขวัญ
ก่อนที่จะทำการสู่ขวัญนั้น ให้ดำเนินการตามขั้นตอนดังนี้

เชิญผู้รับการสู่ขวัญ จุดธูปเทียน
กราบพระ ขอโอกาสก่อนค่อยสูตร (ถ้าพระอยู่ที่นั้น)
ขึงด้ายมงคลระหว่างพาขวัญกับผู้รับการสู่ขวัญและญาติ ถ้าไม่มีก็ไม่ต้องใช้ ให้จับพาขวัญ และจับเสื้อหรืออะไรต่อ ๆ กันไป โดยให้เริ่มจับตอนสูตรขวัญ ตอนอื่นนอกนั้นให้นั่งประณม มือ การจับพาขวัญให้เอามือขวาจับ
อัญเชิญเทวดาหรือชุมนุมเทวดา ด้วย คาถา
เริ่มสูตรขวัญ บอกให้ลูกหลานทุกคนนั่งประณมมือไว้ก่อน จนถึงคำว่า ศรี ศรี... จึงให้จับ พาขวัญ
วิดฟาย (พรมน้ำมนต์โดยพ่อพราหมณ์)

[เต้ อุบล]

ศรี ศรี ปีเดือนแกมถึงเขต พระสุริเยศเข้าสู่ราศรี ผิจ๊กปุน เป็นปี เป็นเดือน เป็นวัน มื้อนี้แม่นมื้อ ......... (ให้บอกวัน, เดือน, ปี ปัจจุบัน) วันนี้เป็นวันมหามงคลอันวิเศษ ฝูงข้าทั้งหลาย ยอมือถวายใส่เกษเกล้า นบพระเจ้า ตนมีรัศมีรังษี ถึงเดือนปีมาไต่เต้า องค์พระเจ้าจึงเสด็จลีลา มีวรรณางามสพาส ข้าพระพุทธเจ้าทั้งหลาย พร้อมกันมากราบไหว้บูชา ฝูงข้าทั้งหลายเอากันมา ขัดลูปไล้ เพื่ออยากได้ดังคำมักคำปรารถนาแห่งฝูงข้าทั้งหลาย บ่ได้มีใจทึบหนา จึงได้ก้มกราบ บาทบาทา ไหว้พระเจ้าตนลือชาเฮืองโลก เพื่ออยากให้สมโชคดั่งคำปรารถนา บ่ได้คลาดแคล้ว ขอให้แล้วยังคำมักคำปรารถนา

ฝูงข้าทั้งหลายบ่มีใจทึบหนาด้วยโทษ ทั้งกริ้วโกรธโกรธา ฝูงข้าทั้งหลายจึงเอากันมา บายศรีสมโภชพระแก้วเจ้า ทั้งผู้เฒ่าและปานกลาง ทั้งสาวฮามและเด็กน้อย เขามีใจชื่นช้อย เลื่อมใสดี ฝูงข้าทั้งหลายจึงได้มาขัดสีสรงเกษ ตามอุปเทศผู้หวังผล ฝูงข้าทั้งหลายยังได้กระทำ เพียรสร้างกุศลหลายหลาก จึงได้มาอุปฐากเจ้าทรงธรรม ผู้ได้นำคำสอนผายโผด สัตว์โลกให้พ้น จากโอฆะสงสาร ขอให้เถิงนิรพานอันล้ำเลิศ ฝูงข้าทั้งหลายบ่ได้เหมิดเสี่ยงความยินดี ต่อพระชินศรี ตนเป็นเค้า เป็นเจ้าแก่คน และเทวดาทั้งหลาย ตนมีรัศมีอันฮุ่งเฮืองบ่เศร้า ตราบต่อเท่า 5 พระ พันวัสสา

ฝูงข้าทั้งหลายยังปรารถนาต่างๆ บางผ่องปรารถนาเอาสมบัติอันมาก สมบัติหลากโลกีย์ เป็นเศรษฐีมูลมั่ง นับด้วยชั่งอสงไขย บางผ่องปรารถนาเป็นพระเจ้าจักรพรรดิราช ขอให้ได้ผาบแพ้ ในทวีปทั้ง 4 คัณนา บางผ่องปรารถนาเป็นอินทาธิราช ตนเป็นอาชญ์แก่เทวดาทั้งหลาย บางผ่อง ปรารถนาเป็นพระปัจเจกโพธิญาณอันล้ำยิ่ง ข้ามพ้นทุกสิ่งในโอฆะสงสาร บางผ่องปรารถนาเอา พระสัพพัญญุตตัญญาณอันล้ำเลิศ นำสัตว์ผู้ประเสริฐสู่นิรพาน บางผ่องปรารถนาเถิงอรหันตา มรรคญาณผายผ่อง หมดบาปแล้วแจ้งส่องดั่งคำมักคำปรารถนา ฝูงข้าฯทั้งหลายจงสัมฤทธิ์สวัสดี อยู่ทุกเมื่อ ด้วยความเชื่อพุทธคุณ

จัตตาโร ธัมมา วุฒิธรรม 4 ประการ คือ อายุ วรรณะ สุขะ พละ จงเจริญในขันธสันดาน แห่งฝูงข้าฯ ตราบต่อเท้าเข้าสู่เมืองแก้ว กล่าวแล้วคือว่า มหานีรพานทุกตนทุกคน ก็ข้าเทอญ นิพพานะ ปัจจัยโยโหตุ สาธุ สะทา ติฏฐะตุ พุทธะรูปัง สาวกานัง ปะติฏฐะกัง สาธุฯ

[เต้ อุบล]

ศรี ศรี สิทธิพระพรบวรอติเรก อเนกเตโช มโหฬฤกษ์ อธึกอัทธา อตุลคุณ พหุลเตโช ไชยะมังคะลัง สุรินทร์ อินทร์พรหม ยมยักษา สุนักขัตตา สุมังคะลา อุตตะมะโชค อุตตะมะโยค อุตตะมะดีถี อุตตะมะนาที มะหาสักขีพิลาส ด้วยอำนาจอันฤาชา อันฝูงข้าทั้งหลายหมายมาก้ม เกษา ให้ได้อยู่ในเพศสมณาคุณ เป็นดั่งบุญไขขอบ มากราบหมอบวันทา ญาติกามาพอหมู่ มา โฮมอยู่วันทา ทั้งอุบาสิกา อุบาสกยกขันโตก พาขวัญโชคนำมาแปลง นำมาแยงหลิงต่อ

ลูกหลานพ่อบวชเป็นสงฆ์ ถ้วนทุกองค์งามสะอาด ผิวผุดผาดผ่องใสสี ถือศีลดีครบบ่ขาด เป็นนักปราชญ์อาจารย์ เป็นสมภารน้อยหน่อ ผู้สืบต่อพระคัมภีร์ เป็นผู้มีบุญมาก ศีลหลายหลาก ตามทำนอง ถือตามครองครัดเคร่ง ขอให้เก่งทางธรรม จงจดจำเป็นยอดไปตลอดพรรษา ดั่งคงคา ไหลหลั่ง ให้เจ้านั่งเทศนา มีปัญญาล้ำเลิศ แสนประเสริฐเหลือหลาย อธิบายพระธรรมนำโชค ทาง โลกแลทางธรรม จงนำคำพระเจ้า เป็นหน่อเหง้ามีปัญญา ทรงวัสสาอย่าท้อถอยเฒ่า แผ่ผลเท่า ทรงสุตตนิกาย สูตรทั้งหลายอันล้ำยิ่ง จบทุกสิ่งวินัยธรรม ไขเป็นคำแจ้งจอด เท่าฮอดมหาปัฏฐาน มีทั้งลังกาวุตโตทัยไขเฮืองราช ให้เป็นอาชญ์มั่นเทียระฆา

ฝูงข้าทั้งหลายพร้อมกันมาถวายบูชา แก่สมเด็จสังฆราชามหาราชครู ภิกษุสามเณรเจ้า ดังนี้ ฝูงข้าจึงได้ปรารถนาต่าง ๆ บางผ่องปรารถนาเอาเข้าของมวลมาก สมบัติหลากโลกีย์ เป็น เศรษฐีมีรัตนะเนืองนอง เงินกองคำม้ามิ่ง นับด้วยสิ่งอสงไขย์ บางผ่องปรารถนาเป็นพระยาจักร- วัตติราช ขอให้ชนะขาดผาบแพ้ทวีปชมพู บางผ่องปรารถนา เถิงสัพพัญญุตัญญาณ นำสัตว์เข้าสู่ นิพพานอันวิเศษ บางผ่องปรารถนาเป็นพระปัจเจกโพธิญาณอันล้ำยิ่ง พ้นจากสิ่งสงสาร บางผ่อง ปรารถนาเป็นพระอรหันต์เป็นที่แล้ว อย่าให้แคล้วคำปรารถนา ขอจงให้อุดมสัมฤทธิ์ จงประสิทธิ์ แก่ฝูงข้าทั้งหลาย

จัตตาโร ธัมมา วุฒิธรรมทั้งหลายอย่าได้ห่าง อย่าได้ต่าง อย่าได้เขินเป็นหาด อย่าได้ ขาดเขินวัง จงสมหวังอานันต์เนก ให้เป็นเอกในศาสนา ให้รักษาพระธรรมพระสูตร ให้ได้พูดแก่คน ทั้งหลาย ให้ขยายพระธรรมตรัสแก่ ให้ได้แผ่พระธรรมวินัย จงอย่าลัยพุทธศาสน์ ไปประกาศแก่คน ทั้งหลาย ไปขยายทั่วชมพูทวีป ว่ามาเยอขวัญเอย ขวัญเจ้าจงมาอยู่ในอาราม ขวัญเจ้าจ่งมางาม ในศีลธรรมองอาจ อย่าได้ขาดเสียสี อย่าได้มีหมองหม่น อย่าได้โค่นเพพัง ให้เจ้าฝังเป็นแก่น ให้ เจ้าแน่นดั่งศิลาแรง ให้เจ้าแข็งดังหินแสนก้อน อย่าได้ย้อนถอนเป็นดั่งเขาพระสุเมรุ บ่อเหงี่ยง ให้ เจ้าเที่ยงดั่งตาซิง ให้เจ้าอิงพระพุทธ อย่าได้ทรุดเอนเอียง ให้เจ้าสูงเพียงฟ้า ให้เจ้างามทั่วหล้า แดนไตร

ไปทางใดมีผู้แห่ ให้เป็นแก่ในศาสนา ให้สมปรารถนาในคำสอนพระพุทธเจ้า ทุกค่ำเช้า ภิกขาจาร อย่าหันเหศีลออก กิเลสลอกหนีหาย สมความหมายทุกอย่าง อย่าได้ห่างพระวินัย จงสดใสในธรรมเลิศ จงประเสริฐในศาสนา ขอจงให้อุดมด้วยจตุพรพิธพรชัยทั้งสี่ประการ คือ อายุ วรรณะ สุขะ พละ อโรคยาอันถ้วนห้า ปฏิภาณอันถ้วนหก อธิปไตยะอันถ้วนเจ็ด จงเสด็จลงมารักษา ยังขันธสันดานแห่งเจ้าอาวาส และภิกษุสามเณรเจ้า ตราบต่อเท่าเข้าสู่พระนิรพานทุกตน ทุกองค์ ก็ข้าเทอญ

คำผูกแขนพระภิกษุสามเณร ฮ้ายกวาดหนี ดีกวาดเข้ามาใส่ ให้เจ้าไต่ ตามธรรม อยู่ในครองธรรมของพระเจ้า ทุกค่ำเช้าให้เจ้าอยู่สวัสดี ให้เจ้ามีชัยและผาบแพ้ กิเลสฮ้าย ฝูงหมู่พญามาร ขออย่าได้มาพาลและบังเบียด ขอให้พระคุรเจ้าจงมีอายุมั่นขวัญยืน ให้เป็นผืนฉัตร กั้ง เป็นที่ยั้งที่เผิ่งแก่ชาวพุทธทั้งหลาย ให้ได้ดังพระคาถาว่า

โส อัตถะลัทโธ สุขิโต วิรุฬโห   พุทธสาสะเน
อะโรโค สุขิโต โหหิ   สะหะ สัพเพหิ ญาตีภิ สาธุ

[เต้ อุบล]

ผูกแขนบ่าวสาวแต่งงาน
อมศรี อมศรี ฝ้ายเส้นนี้แม่นฝ้ายพระยาแถน ป่อนแขนมาพ่อสิผูก เอาเป็นลูกของ พระยา ผูกก้ำซ้ายให้ขวัญเจ้ามา ผูกก้ำขวาให้ขวัญเจ้าอยู่ ให้เป็นคู่เทียมสอง ให้ปรองดองฮักห่อ อยู่นำพ่อคูณเฮือน หลายปีเดือนให้เจ้าได้ลูกน้อย ทั้งข้อยข้าแลเงินคำ มีผู้นำเงินล้าน มีผู้ให้บ้าน หลังงาม มีนาทามพันไฮ่ มีหมูหมาเป็ดไก่ช้างม้าและงัวควาย นอนตื่นสวยให้เจ้าได้เงินล้าน ออก จากบ้านอย่าได้มีศัตรู ให้มีผู้ส่อยซูขนหาบ มีโชคลาภเนืองนอง มีข้าวของเต็มอั่ง ให้เจ้าได้นั่งเป็น เศรษฐี สองสามีจงควรคู่ ให้ทั้งสองเจ้าอยู่ถาวร ยามกินนอนอย่าอึดอยาก ของเหลือปากโภชนะ อาหาร มีลูกหลานเต็มเหลือหลาก อย่าอึดอยากแนวใด๋ ให้ไปไวมาค่อง ให้ได้ท่องศีลธรรม จ่มมำๆ ไหว้พระเจ้า ให้เป็นพ่อเฒ่าแม่เฒ่าทั้งสอง ให้ได้ถือไม้เท้ายอดทอง ถือตะบองยอดเพชร อย่าได้บก เป็นหาดอย่าได้ขาดเขินเป็นวัง ให้สมหวังเหลือเหตุ ให้เป็นดั่งพระเวสสันดร คนออนซอนเหลือ หลาก มีลูกมากปานกะปูยามนา อุ อะ มุ มะ มูลมา สะวาหุมฯ

ผูกแขนทั่วไป
ฝ้ายอันนี้แม่นฝ้ายพระพรหม พระบรมมหาราช เครือเขากาดป่อนลงมา มีคาถาพระ อุปคุตอยู่นำ มีคาถายอดพระธรรมครบถ้วน พระยาอินทร์ล้วนส่งด่วนมาหา ส่งลงมาว่าให้ลูก ว่า ให้ผูกเอาขวัญ ว่าสมควรผูกไว้ ให้เป็นใหญ่ในโลกา ขวัญเข้ามาผูกแขนข้อ ผูกเอาหน่อคูณเฮือน ให้เจ้าใสปานเดือนอย่ามีเมฆ ให้เป็นเอกในเมืองคน อย่ายากจนอึดอยาก ยามเจ้าปากมีคนถาม ผิวพรรณงามผุดผ่อง สีใสส่องดั่งทองทา ยามไปมาอย่าอืดอาด ยัวระยาตรดั่งพระยาช้างสาร กับ ทั้งบริวารพอหมื่น ให้ล้นหลื่นคนทั้งหลาย มีหญิงชายเป็นข้อยข้า มีช้างม้าโตงาม มีคนหามแหนแห่ ให้เจ้าดีกว่าพ่อกว่าแม่ทั้งหลาย มีของขายเต็มบ้าน มีอยู่ฮ้านเนืองนอง มีนาหนองและนาห้วย มี คนช่วยการงาน อายุนานปานพระอุมา และนางวิสาขะสุขเลิศ แสนประเสริฐดั่งนางผุสดี มีขันติ ดั่งพระเตมีใบ้ ให้เจ้าใหญ่ดั่งพระอิศวรอยู่เขาไกรลาศ งามองอาจดั่งพระนารายณ์ บ่มีไผมาท่อ คือ น้อยหน่อสีดา มีปัญญาดั่งศรีปราชญ์ ให้ฉลาดดั่งศรีธนญชัย คิดอันใดให้เจ้าได้ดั่งคำมัก คำ ปรารถนา มะ อะ อุ อุ มะ นะ ชา ลิ ติ สาธุฯ

ผูกแขนเด็กน้อย
ศรี ศรี ด้ายเส้นนี้แม่นด้ายพระยาพาลีผู้มีอำนาจ ผู้องอาจในขีดขีน กับทั้งพ่อพระยาอินทร์ แถนลอแถนหล่อ ส่งมาให้น้อยหน่อลูกพระอิศวร บรบวรทุกสิ่ง ให้เป็นมิ่งมุงคุล ว่าบุญเจ้าเกิดมาแต่ แถน ว่าแนนเจ้ามาแต่ฟ้า พระหน่อหล้านอนอู่สายไหม จอมพระทัยแก้วแก่น ผูกแขนข้างซ้ายให้ เจ้าเป็นพระยา ผูกข้างขวาให้ได้เป็นเอก ให้ได้พรพระปัจเจกอรหันต์ มารวมกันอยู่กับพ่อ ผู้เผิ่นก่อ แปลงมา กับมารดาผู้ให้จู้ให้เจ้าอยู่นอนเปล อย่าหันเหไปอยู่ป่า ให้เจ้ามาอยู่ท่าในโฮง ถึงสามโมง ให้เจ้าด่วน อย่าไม่วนอยู่ในไพร สัพพะเสนียดจัญไรจงหายหนี ให้เจ้าสุขีตราบเท่าอายุเจ้าได้ฮ้อย ขวบพันวัสสา ทีฆายุตา สะทา โสตถี ภะวันตุ เตฯ สาธุฯ

[เต้ อุบล]

ขอขอบคุณข้อมูลดีๆจาก  http://www.isangate.com/local/sukwan.html