พระครูขันติคุณาภรณ์ (บุญมา ขันติโก)

ประวัติพระครูขันติคุณาภรณ์
หลวงพ่อพระครูขันติคุณาภรณ์ มีนามเดิมว่า บุญมา นามสกุล ทองบำเรอ ชื่อเล่น อ่อน เกิดเมื่อวันที่ ๑๘ มิถุนายน พ.ศ.๒๔๗๔ ตรงกับวันพฤหัสบดี ขึ้น ๘ ค่ำ เดือน ๖ ปีมะแม ที่บ้านเลขที่ ๗๕ หมู่ที่ ๘ บ้านทุ่งใหญ่ ตำบลบ้านไทย อำเภอเขื่องใน จังหวัดอุบลราชธานี
   โยมบิดาชื่อ นายสอน ทองบำเรอ โยมมารดาชื่อ นางสุนา ทองบำเรอ มีพี่น้องร่วมบิดามารดากันทั้งหมด ๕ คน ได้แก่
   ๑. นายบุญ ทองบำเรอ
   ๒ นายพรมมา ทองบำเรอ (เสียชีวิตแล้ว)
   ๓. นายบุญมา ทองบำเรอ (พระครูขันติคุณาภรณ์)
   ๔.นางหม่อน บุญทา
   ๕. ด.ญ.เข็มพร ทองบำเรอ (เสียชีวิตตั้งแต่เยาว์วัย)

ชีวิตปฐมวัย
เมื่อเยาว์วัย หลวงพ่อเหมือนเด็กๆ ทั่วไป โยมบิดามารดามีอาชีพทำนา ท่านเป็นเด็กที่น่ารักว่านอนสอนง่าย พออายุ ๗ ขวบ โยมบิดานำหลวงพ่อเข้าเรียนหนังสือที่โรงเรียนวัดบ้านทุ่งใหญ่ (เดิมใช้ศาลาวัดเป็นสถานที่เรียน ) ในชั้นเตรียมมูล ๒ ปี ท่านเรียนจบชั้นประถมปีที่ ๔ เมื่อปี พ.ศ.๒๔๘๘ และจบเป็นรุ่นแรกของโรงเรียนแห่งนี้ หลังจากนั้นก็ได้ช่วยโยมบิดามารดาทำนา หลวงพ่อเป็นคนมีอุปนิสัยอ่อนน้อม ให้ความเคารพบิดามารดาและผู้ใหญ่ หลวงพ่อเคยสั่งสอนลูกหลานอยู่ประจำว่า ? ไม้แก่กว่าหลัว จัวแก่กว่าพระ ไม้ลื่นวาปลาลื่นห้วย เด็กน้อยลื่นผู้ใหญ่? หลวงพ่อเป็นคนขยันเอาการเอางาน เมื่อว่างจากการทำนาก็จะไปหาอาชีพอื่นๆทำ เช่นตัดอ้อย , เป็นช่างไม้ , ช่างปั้นดินปั้นหม้อ หลวงพ่อเป็นคนขยัน ประหยัด อดทน พึ่งตนเองใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาทมาตั้งแต่สมัยเป็นหนุ่ม และจะเตือนสติลูกหลานอยู่เสมอว่า ?ทุกข์เพิ่นว่าบ่ดี มีเพิ่นจั่งว่าพี่น้อง ลุงป้ากะว่าหลาน? พออายุย่างเข้า ๑๗ ปี ก็เดินทางเข้าเมืองกรุง (กรุงเทพฯ) เพื่อหางานทำตามคำชักชวนของพี่ชาย โดยการปั่นสามล้อรับจ้างที่กรุงเทพฯ เป็นเวลา ๔ ปี พออายุครบเกณฑ์ทหาร จึงเดินทางกลับบ้านเกิดเพื่อเกณฑ์ทหาร และท่านได้ตั้งปณิธานเอาไว้ว่า หากไม่ได้รับใช้ชาติด้วยการเป็นทหารจะขออุปสมบท เพื่อทดแทนพระคุณของบิดามารดา หลวงพ่อเคยแนะนำสั่งสอนศิษย์และลูกหลานให้ตอบแทนผู้มีพระคุณว่า
   ?ลืมตัว หลงอวดโอ้      ตัวดี
     ลืมเมีย ปละปล่อยหนี      อย่าเว้น
     ลืมเกลอ เกลอกลับชี้      คราไกล
     ลืมแม่พ่อ ปราศเว้น      ห่อนถาม?

การอุปสมบท
เมื่ออายุครบ ๒๑ ปี หลังเกณฑ์ทหาร เมื่อวันที่ ๒๒ มิถุนายน พ.ศ.๒๔๙๔ ตรงกับวันอาทิตย์ เดือน ๗ ปีมะโรง หลวงพ่อก็ได้อุปสมบทเข้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์ ที่อุโบสถวัดบ้านทุ่งใหญ่ ตำบลบ้านไทย อำเภอเขื่องใน จังหวัดอุบลราชธานี โดยมี
พระอ่วม สุวโจ วัดหอไตร บ้านโพนทอง อำเภอเขื่องใน จังหวัดอุบลราชธานี เป็นพระอุปัชฌาย์
เจ้าอธิการพรหม ปุญเญสโก เจ้าอาวาสวัดบ้านทุ่งใหญ่ เป็นพระกรรมวาจาจารย์
พระอธิการสาธ์ วิปุโล เจ้าอาวาสวัดบ้านกอก เป็นพระอนุสาวนาจารย์
   ได้ฉายาว่า ?ขันติโก? แปลว่าผู้มีความอดทนเป็นเลิศ จำพรรษาศึกษาเล่าเรียนพระธรรมวินัย ควบคู่กับการศึกษามูลกัจจายน์ บาลี อักษรขอม ไทยน้อย อักษรลาว ทำให้ท่านมีความรู้ด้านอักขระโบราณอีกแขนงหนึ่ง ด้านวิชาอาคมหลวงพ่อได้เล่าเรียนวิชาจากพระอาจารย์เคนและอาจารย์จ้อยวัดบ้านโพนทราย ตำบลบ้านไทย อำเภอเขื่องใน จังหวัดอุบลราชธานี หลวงพ่อเรียนคาถา ๑๐๘ หัวใจ การเสกหอก ดาบ หลาว แหลน ศาสตราวุธ วิชารักษาโรค การประสานกระดูกด้วยน้ำมนต์ น้ำมันมะพร้าวและน้ำมันงา เรียนวิชาทำน้ำมนต์ด้วยเทียนเดี่ยวและเทียนคู่ การรดน้ำมนต์แก้อาถรรพ์ ปัดรังควาน ไล่เสนียดจัญไร ไล่ภูตผีที่สิงในร่างกายมนุษย์ และใช้วิชาเหล่านั้นในการสงเคราะห์อนุเคราะห์ญาติโยม และศิษยานุศิษย์ทั้งใกล้ไกล

ปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นกับหลวงพ่อ
เมื่อหลวงพ่ออุปสมบทได้เพียง ๑ พรรษา ท่านก็อาพาธมีไข้สูงอยู่หลายวันโดยไม่ทราบสาเหตุ มีวันหนึ่งท่านหลับและหมดสติไป แต่ระบบหายใจ และไหลเวียนโลหิตของร่างกายยังทำงานปกติ เหมือนคนนอนหลับ ท่านหลับนานถึง ๗ วัน ในที่สุดขณะที่ญาติโยมเฝ้าดูอาการท่านอยู่นั้นท่านก็รู้สึกตัวและฟื้นคืนมาเหมือนคนนอนหลับแล้วตื่น ท่านเล่าให้ญาติโยมฟังว่า ?ท่านรู้สึกเหมือนได้เดินทางไปยมโลก ไปเห็นผู้คนลักษณะเหมือนนักโทษ มีผู้คุมแต่งกายเหมือนทหารโบราณ บางทีก็นิมนต์หลวงพ่อแสดงธรรมให้นักโทษฟัง มีเจ้าหน้าที่ตรวจสอบบัญชีความดีความชั่วของมนุษย์ เจ้าพนักงานถามท่านว่าเคยทำบุญทำทานหรือไม่ หลวงพ่อจึงตอบไปว่า เคยตักบาตรแต่ไม่เคยกรวดน้ำ พนักงานอีกคนจึงบอกท่านว่าทำบุญไม่กรวดน้ำนั้นทำให้อดน้ำและหิวน้ำ หลังจากนั้นจึงมีคนนำท่านมาส่งพร้อมกับยื่นเงินให้ท่าน ๗๕ บาท ขณะเดินทางอยู่นั้นมีควายตัวหนึ่งวิ่งมาจะชนหลวงพ่อ พนักงานสั่งให้หยุดแล้วถาม ควายบอกว่าหลวงพ่อเคยใช้ให้ไถนา หลวงพ่อก็บอกว่า.ทำบุญให้แล้วตะแคงเขาดูสิ? ปรากฏว่ามีน้ำไหลออกมาจากเขาควาย พนักงานจึงบอกท่านว่าอายุของท่านยังไม่หมด ก่อนจะกลับมาเขาให้หลวงพ่อหลับตารู้สึกเหมือนเขานำท่านมาส่งที่บ้านกอก แล้วหลวงพ่อก็รู้สึกตัวเพราะรู้สึกหิวน้ำมาก เป็นคำบอกเล่าที่หลวงพ่อเล่าให้ฟัง เวลาที่หลวงพ่อเทศนาสั่งสอนญาติโยม ท่านมักจะพูดเสมอว่า ?จงรักษาจิตตนให้ดี ทำหน้าที่ให้ถูกต้อง มองทุกสิ่งอย่างเป็นธรรมดา แผ่เมตตาอย่าได้ขาด ไม่ประมาทในชีวิต?
การศึกษาพระปริยัติธรรม
   พ.ศ. ๒๔๙๖   สอบได้นักธรรมชั้นตรี
   พ.ศ. ๒๔๙๙   สอบได้นักธรรมชั้นโท
   พ.ศ. ๒๕๐๐   สอบได้นักธรรมชั้นเอก
   พ.ศ. ๒๕๐๐ ? ๒๕๑๐ เป็นกรรมการสอบธรรมสนามหลวง
หลังจากเรียนจบนักธรรมชั้นเอกหลวงพ่อเป็นครูสอนปริยัติธรรมพระภิกษุสามเณรที่สำนักสงฆ์วัดทุ่งใหญ่มาโดยตลอด

ปัจฉิมบท
หลวงพ่อพระครูขันติคุณาภรณ์ ท่านเป็นผู้กอปรด้วย ศีลาจารวัตร ได้ชื่อว่า ?พุทธชิโนรส? ปรากฏตลอดเวลา ๕๘ พรรษา ที่หลวงพ่อได้ดำรงอยู่ในสมณเพศ มีปฏิปทาสัมมาปฏิบัติเคร่งครัด เป็นที่เลื่อมใสศรัทธา มีจิตอุดมด้วยพรหมวิหารธรรม สาธุชนทั่วไปจึงกราบไหว้ด้วยใจเคารพนอบน้อม และถวายการอุปถัมภ์บำรุงหลวงพ่อในส่วนที่เป็นสมณบริโภคเพื่อให้เกิดความสะดวกสบายให้อยู่เย็นเป็นสุข จักได้เป็นองค์ประมุขแก่หมู่สงฆ์ผู้ทรงไตรสิกขาแห่งอาราม เป็นปูชนียบุคคลของสาธุชนทั่วไป

การอาพาธ
หลวงพ่อไม่เคยพูดกับใครเลยว่าไม่สบาย จนกระทั่งปี พ.ศ.๒๕๔๐ หลวงพ่อมีอาการเวียนหัว จึงได้ไปตรวจและปรึกษาหมอที่โรงพยาบาลราชเวชอุบลราชธานี หมอได้ตรวจโรคและวัดความดันโลหิต ปรากฏว่าหลวงพ่อเริ่มมีอาการเป็นโรคความดันโลหิตสูงแต่ไม่มาก รับยามาทานและไปตรวจความดันเป็นประจำทุกเดือน บางครั้งปกติ บางครั้งก็สูงนิดหน่อย แต่สังขารทั้งหลายเกิดขึ้นแล้วย่อมดับไปเป็นธรรมดา ความไม่เที่ยงแท้ย่อมปรากฏแก่ทุกสิ่งเหมือนคำกล่าวที่ว่า ? สรรพสิ่งอยู่แค่วิบัติ สรรพสัตว์อยู่แค่ตาย ? ในที่สุดวาระสุดท้ายของหลวงพ่อก็ได้มาถึง หลวงพ่อก็ตกอยู่ในภาวะแห่งธรรมที่มีอยู่ประจำโลก คือ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ไม่มีใครยืนยงอยู่เหนือธรรมชาติไปได้ เช้าวันที่ ๒๕ กรกฎาคม ๒๕๕๓ กิจวัตรสำคัญและประจำที่หลวงพ่อปฏิบัติทุกวัน หลวงพ่อตื่นนอนเวลาประมาณ ๐๓.๓๐ น.ตามปกติ เพื่อเดินออกกำลังกาย (เดินจงกรม) เสร็จแล้วหลวงพ่อจะไปจุดธูปเทียนบูชาพระพุทธรูปสิมน้อย บูชาพระฤาษี บูชาพระธาตุของหลวงปู่พรหม ปุญเญสโก (พระอาจารย์ของหลวงพ่อ) เสร็จแล้วก็เตรียมทำวัตรเช้า เวลา ๐๔.๐๐ น. ช่วงเวลานั้นเองพระลูกวัดได้ยินเสียงของหลวงพ่อร้องบอกว่าช่วยผมด้วย พระลูกวัดก็พากันวิ่งไปช่วยทันที เห็นหลวงพ่อนอนคว่ำหน้าอยู่ที่บันไดกุฏิที่พำนักสงฆ์ พระสงฆ์พร้อมด้วยญาติโยม ศิษยานุศิษย์ที่อยู่บริเวณใกล้เคียงวัดบ้านทุ่งใหญ่รีบนำหลวงพ่อส่งโรงพยาบาลราชเวช อุบลราชธานี แพทย์ พยาบาลได้รีบช่วยเหลือทันทีจนหลวงพ่อฟื้นพูดได้เป็นปกติ เวลาประมาณ ๑๐.๐๐ น. แพทย์ลงความเห็นว่าหลวงพ่อมีอาการน้ำท่วมปอด จะต้องได้รับการผ่าตัดเอาน้ำออก จึงทำการส่งตัวไปรักษาต่อที่โรงพยาบาลสรรพสิทธิประสงค์ เนื่องจากในวันนั้นเป็นวันเสาร์ วันหยุดราชการ แพทย์เวรบอกว่าหมอผ่าตัดไปราชการกรุงเทพมหานคร จะกลับวันจันทร์ ต้องรอแพทย์ แพทย์เวรจึงออกใบส่งตัวหลวงพ่อไปพักรอรักษาผ่าตัดที่ห้องผู้ป่วยหนักและเป็นห้องผู้ป่วยรวมอายุรเวชชาย พอตกกลางคืนหลวงพ่อมีอาการนอนไม่หลับ มีความประสงค์จะกลับวัด แต่ก็ไม่มีใครกล้าขอแพทย์พยาบาล พอตอนเช้า ๐๖.๐๐ น. หลวงพ่อฉันข้าวต้มและอาหารเสริมได้นิดหน่อย พูดคุยได้หลายเรื่องและบอกว่าจะกลับวัด หลายคนคิดว่าหลวงพ่อมีอาการดีขึ้น แต่พอหลังเที่ยงวันหลวงพ่อมีอาการกระสับกระส่าย เหนื่อยหอบ จนต้องปั๊มหัวใจใช้เครื่องช่วยหายใจ ญาติโยมศิษยานุศิษย์ชาวบ้านทุ่งใหญ่ที่มาเฝ้าไข้ ตกลงใจนำหลวงพ่อกลับวัดบ้านทุ่งใหญ่ตามความประสงค์ของท่านที่บอกไว้ก่อนที่หลวงพ่อจะไม่รู้สึกตัว พอกลับถึงวัดเวลาประมาณ ๑๙.๐๐ น. นำหลวงพ่อนอนพักที่กุฏิหลวงพ่อ เวลา ๑๙.๑๕ เสียงระฆังดังขึ้นเหมือนบอกเหตุแก่พระภิกษุสงฆ์ในวัด และญาติโยมลูกหลานศิษยานุศิษย์ ชาวบ้านใกล้ไกลเมื่อทราบข่าวก็มารวมกันที่บริเวณวัดอย่างเนืองแน่น พระภิกษุในวัดขึ้นมาบนกุฏิหลวงพ่อ เมื่อมาถึงแล้วท่านให้จุดเทียนหน้าพระพทธรูป พระสงฆ์ทั้งหมดสวดบทพุทธคุณ ธรรมคุณ พอถึงบทสังฆคุณ ว่า ?สุปฏิปันโน? หลวงพ่อท่านก็ได้ละสังขารด้วยอาการสงบ มีสติมั่นคงดำรงอยู่ในสมาธิ ไม่ได้แสดงอาการทุกขเวทนาแห่งอาพาธให้ปรากฏแต่ประการใด โดยจะเห็นได้จากการมรณภาพนั้นในลักษณะสีหไสยาสน์ ตะแคงขวา เท้าซ้อนกัน มือประนม หันศีรษะไปทางทิศเหนือ

มรณภาพ
เมื่อวันที่ ๒๖ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕๓ เวลา ๑๙.๑๕ น. หลวงพ่อได้ละสังขารอันไม่จีรังยั่งยืน สู่สุคติภพ ลูกหลานญาติโยม ศิษยานุศิษย์ทั้งหลายได้ฟังเสียงกลองรัวดังกังวาน ประสานเสียงระฆังที่วิเวกวังเวง ณ ยามค่ำคืน เสียงเช่นนี้หาใช่เหตุอื่นไม่ แน่แท้จักต้องเป็นสัญญาณบอกเหตุอันไม่พึงปรารถนาแน่นอน เมื่อข่าวหลวงพ่อละสังขารและถึงแก่มรณภาพ ณ เพลานั้น สิ้นแล้วร่มโพธิ์แก้วอันประเสริฐและที่พึ่งของลูกหลาน ญาติโยม และศิษยานุศิษย์

	ผู้เขียน	หัวข้อ: พระครูขันติคุณาภรณ์ (บุญมา ขันติโก) (อ่าน 125563 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 4 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้