กระทู้เมื่อเร็วๆ นี้

ทำความรู้เท่าอยู่
เห็นโทษในการที่จิตจะก้าวไปนั้น
เห็นโทษในการที่จิตอยู่นี่
เห็นโทษทั้งหน้าและหลัง
จึงปล่อยวางตรงนี้เรียกว่า ตัดกระแสจิตไม่ให้มันก้าวไปเกิด
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี

เราถือพุทธศาสนา
เลื่อมใสเชื่อมั่นในพระพุทธศาสนานั้น
เชื่อมั่นถึงขนาดไหนกัน
ให้พากันตั้งปัญหา
ถามขึ้นในใจของตน
แล้วตรวจตราดูความเชื่อมั่นของตน
นี่เป็น หลักสำคัญ
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
จากหนังสือธรรมะเล่มที่๖๖

กิเลสมิใช่จิต จิตไม่ใช่กิเลส
แต่จิตไปยึดเอากิเลสมาปรุงแต่งให้เป็นกิเลส

ถ้าจิตกับกิเลสเป็นอันเดียวกันแล้ว
ใครในโลกนี้จะชำระกิเลสให้หมดได้
จิตและกิเลส เป็นแต่นามธรรมเท่านั้น
หาได้มีตัวมีตนไม่

จิตที่ส่งไปทางตา หู เป็นต้น
ก็มิใช่ตา หู เป็นกิเลส
แต่จิตกระทบกับอายตนะ จึงเป็นเหตุให้เกิดกิเลสเท่านั้น

เมื่อตาเป็นต้น กระทบกับรูป ให้เกิดความรู้สึก แล้วความรู้สึกนั้นก็หายไป
(แต่)จิตไปตามเก็บเอาความรู้สึกนั้นมาเป็นอารมณ์ จึงเกิดกิเลส ดีแลชั่ว รักแลชังต่างหาก

ผู้ไม่เข้าใจ ไปหลงว่าจิตเป็นกิเลสไปแก้แต่จิต ตัวกิเลสไม่ไปแก้
ไม่ได้แยกจากจิตให้ออกกิเลส
อย่างนี้แก้เท่าไรก็แก้ไม่ออก เพราะแก้ไม่ถูกจุดสำคัญของจิต

จิตไปหลงยึดเอาสิ่งสารพัดวัตถุ เครื่องใช้ต่างๆ มาเป็นของกูๆ
ติดมั่นอยู่ในสิ่งนั้นๆ มันเลยเป็นกิเลส
แต่สิ่งทั้งหลายเหล่านั้นมันเป็นอยู่อย่างไร มันก็เป็นอยู่อย่างนั้น
มันหาได้ไปเป็นตามความหลงยึดมั่นถือมั่นของเราไม่ "

หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
วัดหินหมากเป้ง อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย

กิเลสที่มันติดอยู่กับวัตถุก็ดี
หรือมันข้องเกี่ยวอยู่ที่ใจก็ดี
ให้พารู้จักจาคะ รู้จักสละ
สละแล้วจึงค่อยเบา
ไม่สละจาคะแล้วมันหนักเป็นทุกข์
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
จากหนังสือธรรมะเล่มที่๗๕

"ให้รู้จักพอ"
-------------
" .. ความสุขของใจนั้นมันอยู่ที่ความพอ คือว่า "พอ"
มันก็หยุดทันที อะไรทั้งหมดหยุดหมด
จะมี จะจนหยุดหมด คำว่า "พอ"
ในที่นี้มิใช่ไม่หา "หาแต่เป็นผู้รู้จักพอเป็น"
หาไปทำไม ตายแล้วเอาไปด้วยไม่ได้

"เมื่อยังมีชีวิตเป็นอยู่ก็ต้องหาต้องรับประทาน"
ไม่หาก็ไม่มีรับประทานรับประทานพออยู่ได้
เมื่อไม่รับประทานก็ต้องตาย
"ชีวิตความเป็นอยู่มันบังคับให้ต้องทำอย่างนั้น แต่เมื่อตายแล้วก็ไม่
เอาอะไรไปด้วย"
เพียงแต่เกิดมายุ่งเกี่ยวด้วยเรื่องต่าง ๆ ให้ทำความชั่วนานาชนิด
"แล้วทิ้งไว้ให้จิตรับเคราะห์กรรมคนเดียว" ดังนั้นทุกคนจึงควรคิด .. "
"ปุจฉาวิสัชนาต่างประเทศ"
พระนิโรธรังสีคัมภีรปัญญาจารย์
(หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี)

ใจที่หยุด ไม่คิดนึกปรุงแต่ง
มันลงถึงความดับ
มันจึงปลอดโปร่ง โล่งหมด
ไม่คับแคบ ไม่เดือดร้อนวุ่นวาย
มีอิสระในตัว ไม่มีอะไรบังคับ
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
จากหนังสือธรรมะเล่มที่๒๕

หากเป็นผู้ไม่ประมาทคิดถึงชีวิตที่หมดไป
เราจะตั้งสติให้มั่นคงให้แน่วแน่ลงไป
ถึงชีวิตมันหมดไปแต่ตัวสติของเรายังอยู่ นั่นคือ
คุณงามความดี ความดีนั้นไม่หมดสิ้นไป
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี

การชำระต้องให้เห็นโทษของความคิดนึก ความปรุงความแต่ง
เมื่อเห็นโทษของพรรค์นั้นแล้วก็ วางของพรรค์นั้นหมด
ยังเหลือแต่จิตผู้เดียว อันนั้นแหละตัวสมาธิแล้ว
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี

เมื่ออารมณ์ทางชั่วเข้ามาปักอยู่กับจิตกับใจ
ทำให้จิตไม่ให้สงบได้
จำเป็นต้องใช้อารมณ์ทางดีต่อสู้
เอาชนะความชั่ว ด้วยความดีของเรา
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
จากหนังสือธรรมะเล่มที่๒๙

วิสัยของอายตนะทั้ง๖ นั้น
มี ชอบ กับ ไม่ชอบ เท่านั้น
แล้วปล่อยวางเสีย
ไม่ไปยึดเอามาเป็นอารมณ์
ใจ เฉยอยู่กลางๆ ไม่เป็นโลก
อยู่เหนือโลก พ้นจากโลก
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
จากหนังสือธรรมะเล่มที่๒๕