กระทู้เมื่อเร็วๆ นี้

[" .. การภาวนา คือการสำรวมใจ "นี่แหละเป็นการละบาปบำเพ็ญบุญ นี่เป็นวิธีตัดลัดใกล้ที่สุดในการที่จะละชั่วทำดี"เห็นชัดภายในใจของตนเลยใจที่เรายังไม่ได้อบรมภาวนา คือไม่ได้นั่งสมาธิ จิตจะต้องยุ่งส่งส่ายวุ่นวายไปหาอารมณ์ที่ชั่วที่ดี โดยมากมักเป็นไปในทางที่ไม่ดี]

" .. การภาวนา คือการสำรวมใจ "
นี่แหละเป็นการละบาปบำเพ็ญบุญ นี่เป็นวิธีตัดลัดใกล้ที่สุดในการที่จะละชั่วทำดี"
เห็นชัดภายในใจของตนเลย
ใจที่เรายังไม่ได้อบรมภาวนา คือไม่ได้นั่งสมาธิ จิตจะต้องยุ่งส่งส่ายวุ่นวายไปหาอารมณ์ที่ชั่วที่ดี โดยมากมักเป็นไปในทางที่ไม่ดี

โอวาทธรรม หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี

[พระนิพพานไม่ใช่อยู่ที่อื่น อยู่ในตัวของเราความสงบก็อยู่ในตัวของเรานี่เองสงบอยู่ที่ไหน พระนิพพานอยู่ที่นั่น]

พระนิพพานไม่ใช่อยู่ที่อื่น อยู่ในตัวของเรา
ความสงบก็อยู่ในตัวของเรานี่เอง
สงบอยู่ที่ไหน พระนิพพานอยู่ที่นั่น
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
จากหนังสือธรรมะ เทสรังสีรำลึก

["ของปลอม ถึงแม้จะสวยงามและปกปิดไว้อย่างดี ผู้ที่ไม่สามารถปล่อยวางได้ จะนำไปสู่ความยุ่งยากและแบกภาระไว้ของจริง ถึงแม้จะเป็นความทุกข์และไม่งาม ผู้ที่สามารถเผชิญหน้ากับมัน และรู้จักมัน จะไปสู่ความสงบและปลอดภัยไม่มีอะไรในโลกหน้าที่เป็นของท่าน หรือของฉัน ของปลอมไม่ใช่่ของใคร และของจริงก็เป็นอิสระ ไม่ใช่ของใครเหมือนกัน"]

"ของปลอม ถึงแม้จะสวยงามและปกปิดไว้อย่างดี
ผู้ที่ไม่สามารถปล่อยวางได้ จะนำไปสู่ความยุ่งยากและแบกภาระไว้
ของจริง ถึงแม้จะเป็นความทุกข์และไม่งาม
ผู้ที่สามารถเผชิญหน้ากับมัน และรู้จักมัน จะไปสู่ความสงบและปลอดภัย

ไม่มีอะไรในโลกหน้าที่เป็นของท่าน หรือของฉัน
ของปลอมไม่ใช่่ของใคร และของจริงก็เป็นอิสระ ไม่ใช่ของใครเหมือนกัน"

...หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี

[ความรู้เรื่องจิตใจเรียกว่า วิชชา-----------------------------พระพุทธศาสนาสอนให้น้อมเข้ามาพิจารณาในตัวของเรานี้ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค ก็อยู่ในตัวของเราสอนออกไปนอกนั่น นั่นไม่ใช่พุทธศาสนา มันเป็นโลก เห็นอย่างไรเรียกว่า เห็นธรรม เห็นภายนอกด้วยตาว่าเราเป็นก้อนทุกข์ทั้งเห็นภายในคือ เห็นชัดด้วยใจด้วย เห็นเป็นธรรมทั้งหมด เราต้องพิจารณาให้ถึงสภาวะตามเป็นจริงของสังขาร ให้เห็นชัดอย่างนั้นว่า มันเป็นเพียงสักแต่ว่าธาตุ เกิดขึ้นมาแล้วก็ดับไป มันไม่ใช่ตัวตนของเรา เรามัวเมามันก็หลงนะซิหลงสมมติว่าเป็นตัวเป็นตน จิตธรรมชาติเป็นของผ่องใส อาคันตุกะกิเลสมันพาให้เศร้าหมองที่มาหัดทำสมาธิภาวนานี้ก็เพื่อขัดเกลาให้กิเลสหมดสิ้นไปเพื่อให้มันใสสะอาดคืนตามสภาพเดิม ให้เห็นจิตเห็นใจของตน จิตเป็นอย่างไร ใจเป็นอย่างไร ความรู้เรื่องของจิตของใจนี่แหละ เรียกว่า วิชชา เกิดขึ้นแล้ว เป็นปัญญาเกิดขึ้นแล้ว]

ความรู้เรื่องจิตใจเรียกว่า วิชชา
-----------------------------
พระพุทธศาสนาสอนให้น้อมเข้ามาพิจารณาในตัวของเรานี้ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค ก็อยู่ในตัวของเราสอนออกไปนอกนั่น นั่นไม่ใช่พุทธศาสนา มันเป็นโลก เห็นอย่างไรเรียกว่า เห็นธรรม เห็นภายนอกด้วยตาว่าเราเป็นก้อนทุกข์ทั้งเห็นภายในคือ เห็นชัดด้วยใจด้วย เห็นเป็นธรรมทั้งหมด เราต้องพิจารณาให้ถึงสภาวะตามเป็นจริงของสังขาร ให้เห็นชัดอย่างนั้นว่า มันเป็นเพียงสักแต่ว่าธาตุ เกิดขึ้นมาแล้วก็ดับไป มันไม่ใช่ตัวตนของเรา เรามัวเมามันก็หลงนะซิ
หลงสมมติว่าเป็นตัวเป็นตน จิตธรรมชาติเป็นของผ่องใส อาคันตุกะกิเลสมันพาให้เศร้าหมอง
ที่มาหัดทำสมาธิภาวนานี้ก็เพื่อขัดเกลาให้กิเลสหมดสิ้นไปเพื่อให้มันใสสะอาดคืนตามสภาพเดิม ให้เห็นจิตเห็นใจของตน จิตเป็นอย่างไร ใจเป็นอย่างไร ความรู้เรื่องของจิตของใจนี่แหละ เรียกว่า วิชชา เกิดขึ้นแล้ว เป็นปัญญาเกิดขึ้นแล้ว
หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี

[เรามีอิสระสามารถทำความดี ได้เต็มที่สามารถทำให้ จิตอยู่เหนือโลกได้โดยไม่กีดขวางและกระทบกระเทือนใครๆทั้งหมด]

เรามีอิสระสามารถทำความดี ได้เต็มที่
สามารถทำให้ จิตอยู่เหนือโลกได้
โดยไม่กีดขวางและกระทบกระเทือน
ใครๆทั้งหมด
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
จากหนังสือธรรมะเล่มที่๒๕

[ใจของเราเป็นหลงผิดติดสมมติ จึงเป็นข้าศึกแก่ตนเองจึงต้องใช้ความพยายามระวังสังวรในทวารทั้ง6 อย่างยิ่งโดยพิจารณา ให้เห็นเป็น “ ไตรลักษณะ ”คือความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นของสูญเปล่า หาสาระไม่ได้เมื่อเราตั้งสติพิจารณาอยู่อย่างนี้ ไม่ประมาทสัญญาที่พิจารณาโดยอนุโลมปฏิโลมนั้นจะกลับเป็น ปัญญา เห็นชัดแจ้งตามความเป็นจริง ขึ้นมาได้ทำให้ความหลงสมมติเดิมนั้นหมดสิ้นไปผู้ชนะแล้วจึงไม่ควรประมาทด้วยประการทั้งปวงให้เห็นอารมณ์ที่เข้ามาในทวารทั้งหกว่าจะเป็นภัยคุกคามความสงบสุขของใจอยู่เสมอ]

ใจของเรา
เป็นหลงผิดติดสมมติ จึงเป็นข้าศึกแก่ตนเอง
จึงต้องใช้ความพยายามระวังสังวรในทวารทั้ง6 อย่างยิ่ง
โดยพิจารณา ให้เห็นเป็น “ ไตรลักษณะ ”
คือความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นของสูญเปล่า หาสาระไม่ได้
เมื่อเราตั้งสติพิจารณาอยู่อย่างนี้ ไม่ประมาท
สัญญาที่พิจารณาโดยอนุโลมปฏิโลมนั้น
จะกลับเป็น ปัญญา เห็นชัดแจ้งตามความเป็นจริง ขึ้นมาได้
ทำให้ความหลงสมมติเดิมนั้นหมดสิ้นไป
ผู้ชนะแล้วจึงไม่ควรประมาทด้วยประการทั้งปวง
ให้เห็นอารมณ์ที่เข้ามาในทวารทั้งหก
ว่าจะเป็นภัยคุกคามความสงบสุขของใจอยู่เสมอ
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี)
(ธาตุ-ขันธ์-อายตนะ สัมพันธ์ รหัส 4 หน้า 125)

["ถ้าเรามาพิจารณา ถึงเรื่องความตายเห็นอายุมันสั้นไป ไม่ยืดยาวอีกแล้วคราวนี้ จะได้รีบเตรียมเนื้อ เตรียมตัวจะได้รีบขวนขวาย หาสิ่งที่เป็นสาระสร้างคุณงามความดี ให้เกิดมีขึ้นในตนทันกับกาลเวลา ซึ่งเรายังมีชีวิตอยู่เพราะฉะนั้น มรณสติ ระลึกถึงความตายจึงเป็นของมีคุณค่ามาก แต่คนทั้งหลายถ้าพูดถึงเรื่องความตายแล้ว ไม่ชอบกลับกลัวแต่ความดี อยู่ที่ความตายถ้าคนเรา พิจารณาถึงความตายแล้วทำดีได้ง่าย"]

"ถ้าเรามาพิจารณา ถึงเรื่องความตาย
เห็นอายุมันสั้นไป ไม่ยืดยาวอีกแล้ว
คราวนี้ จะได้รีบเตรียมเนื้อ เตรียมตัว
จะได้รีบขวนขวาย หาสิ่งที่เป็นสาระ
สร้างคุณงามความดี ให้เกิดมีขึ้นในตน
ทันกับกาลเวลา ซึ่งเรายังมีชีวิตอยู่

เพราะฉะนั้น มรณสติ ระลึกถึงความตาย
จึงเป็นของมีคุณค่ามาก แต่คนทั้งหลาย
ถ้าพูดถึงเรื่องความตายแล้ว ไม่ชอบ
กลับกลัว
แต่ความดี อยู่ที่ความตาย
ถ้าคนเรา พิจารณาถึงความตายแล้ว
ทำดีได้ง่าย"
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี

[#ศาสนาสอนที่ตัวเราฆราวาสพวกเราบางคน ตั้งแต่วันเกิดจนวันตาย ศีล ๕ สักตัวเดียวก็ไม่เคยรักษา พอเห็นความผิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของพระภิกษุสามเณร ก็อย่าเพิ่งถือว่าเลวทั้งหมด การเหมาเอาว่า พระภิกษุเหมือนกันทั้งหมดก็ยังไม่ถูก พุทธศาสนาไม่ได้หมายเอาที่พระ หมายเอาการปฏิบัติต่างหาก พระนั้นอยู่ที่บุคคล แต่ศาสนาไม่ได้อยู่ที่บุคคล ศาสนาเป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ถ้าบุคคลปฏิบัติผิด ก็เป็นเรื่องบุคคลผิดไม่ใช่ศาสนาผิด ศาสนาก็ยังสอนตรงไปตรงมาอยู่ตามเดิม สอนให้ละชั่วทำดีอยู่ตามเดิม แต่คนไม่ปฏิบัติตาม เมื่อเราปฏิบัติตามคำสอนไม่ได้จะหาว่าศาสนาไม่ดีไม่ได้ นี่ให้พิจารณาอย่างนี้ ถ้าไม่เช่นนั้นแล้ว ใครจะทำผิดทำเลวทรามอย่างไรเป็นเรื่องศาสนาเสื่อมหมด ยกให้ศาสนาไม่ดีทั้งนั้น บางทีแม้แต่คนเข้าวัดเข้าวามาฟังเทศน์ฟังธรรม รักษาศีล อบรมภาวนาทำกัมมัฏฐาน แสดงกิริยาโกรธกริ้วขึ้นสักทีหนึ่ง โอโฮ! กล่าวโทษศาสนานี้ไม่ดีเลย เข้าวัดเข้าวาจนแก่จนเฒ่าแล้วยังละโลภโมโทสันไม่ได้ พูดอย่างนี้มันก็ผิดไป อย่าพูดอย่างนั้น นั่นเรื่องของบุคคล ศาสนาสอนให้ละ แต่บุคคลไม่ละ ไม่ทราบจะทำอย่างไร ถ้าเข้าใจได้อย่างนี้ก็สบาย เมื่อเป็นอย่างนี้แล้วจะทำอย่างไร ขอตอบว่า เมื่อเขาไม่ทำ เราทำ พากันคิดมานะขึ้นสักคน หรือทุกคน คิดมานะขึ้นมา ลองดูซิ เขาไม่ทำเราทำ กระทำเป็นตัวอย่างเขา ทีนี้มันไม่เป็นเช่นนั้นน่ะซี ส่วนมากพอเห็นเขาไม่ทำ เราก็เลยไม่ทำ เลยพลอยไม่ดีไปตามเขา เมื่อเราไม่ดีก็คอยกล่าวโทษคนอื่น ต่างคนต่างกล่าวโทษซึ่งกันและกัน เป็นเรื่องเดือดร้อนวุ่นวาย แล้วมันจะดีอย่างไร จึงว่าอย่าไปโทษศาสนา ศาสนาสอนดี สอนให้ทุกคนพัฒนาตนเองทั้งกายและใจ ไม่ได้สอนพัฒนาแต่กายชาวโลกเดี๋ยวนี้เขาสอนพัฒนากันแต่ส่วนร่างกาย พัฒนาจนถึงขนาดนี้แล้ว แทนที่โลกจะได้รับความสุขเยือกเย็น แต่โลกกลับเดือดร้อนยิ่งกว่าเก่า นี่ก็แสดงว่าพัฒนายังไม่ถูกต้อง ถ้าหากพัฒนาตามทางพุทธ ศาสนา คือพัฒนาไปพร้อมกันทั้งกายและใจแล้ว ชาวโลกจะได้รับความเยือกเย็นสักขนาดไหน อันนี้ ยังไม่มีใครทำ อย่างไรก็ตามเท่าที่อธิบายมานี้ก็พอให้เห็นคุณประโยชน์ของการพัฒนาพร้อม ๆ กันไปแล้วว่า คงจะมีความสุขแน่ ศาสนาสอนให้ได้รับความสงบไม่ใช่สอนให้เดือดร้อนวุ่นวาย เมื่อเราสงบแล้ว คนอื่นยังไม่สงบก็ปล่อยไปเสียก่อน ถ้าทุกคนต่างพากันทำความสงบแล้ว จะได้รับความสุขเยือกเย็นขนาดไหน ลองหลับตาคิดดูก็แล้วกัน]

#ศาสนาสอนที่ตัวเรา
ฆราวาสพวกเราบางคน ตั้งแต่วันเกิดจนวันตาย ศีล ๕ สักตัวเดียวก็ไม่เคยรักษา
พอเห็นความผิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของพระภิกษุสามเณร ก็อย่าเพิ่งถือว่าเลวทั้งหมด
การเหมาเอาว่า พระภิกษุเหมือนกันทั้งหมดก็ยังไม่ถูก
พุทธศาสนาไม่ได้หมายเอาที่พระ หมายเอาการปฏิบัติต่างหาก
พระนั้นอยู่ที่บุคคล แต่ศาสนาไม่ได้อยู่ที่บุคคล
ศาสนาเป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า
ถ้าบุคคลปฏิบัติผิด ก็เป็นเรื่องบุคคลผิดไม่ใช่ศาสนาผิด
ศาสนาก็ยังสอนตรงไปตรงมาอยู่ตามเดิม สอนให้ละชั่วทำดีอยู่ตามเดิม
แต่คนไม่ปฏิบัติตาม
เมื่อเราปฏิบัติตามคำสอนไม่ได้จะหาว่าศาสนาไม่ดีไม่ได้ นี่ให้พิจารณาอย่างนี้
ถ้าไม่เช่นนั้นแล้ว ใครจะทำผิดทำเลวทรามอย่างไรเป็นเรื่องศาสนาเสื่อมหมด
ยกให้ศาสนาไม่ดีทั้งนั้น
บางทีแม้แต่คนเข้าวัดเข้าวามาฟังเทศน์ฟังธรรม รักษาศีล อบรมภาวนาทำกัมมัฏฐาน แสดงกิริยาโกรธกริ้วขึ้นสักทีหนึ่ง โอโฮ! กล่าวโทษศาสนานี้ไม่ดีเลย
เข้าวัดเข้าวาจนแก่จนเฒ่าแล้วยังละโลภโมโทสันไม่ได้
พูดอย่างนี้มันก็ผิดไป อย่าพูดอย่างนั้น นั่นเรื่องของบุคคล
ศาสนาสอนให้ละ แต่บุคคลไม่ละ ไม่ทราบจะทำอย่างไร
ถ้าเข้าใจได้อย่างนี้ก็สบาย เมื่อเป็นอย่างนี้แล้วจะทำอย่างไร
ขอตอบว่า เมื่อเขาไม่ทำ เราทำ
พากันคิดมานะขึ้นสักคน หรือทุกคน คิดมานะขึ้นมา
ลองดูซิ เขาไม่ทำเราทำ กระทำเป็นตัวอย่างเขา
ทีนี้มันไม่เป็นเช่นนั้นน่ะซี ส่วนมากพอเห็นเขาไม่ทำ เราก็เลยไม่ทำ เลยพลอยไม่ดีไปตามเขา
เมื่อเราไม่ดีก็คอยกล่าวโทษคนอื่น ต่างคนต่างกล่าวโทษซึ่งกันและกัน เป็นเรื่องเดือดร้อนวุ่นวาย แล้วมันจะดีอย่างไร
จึงว่าอย่าไปโทษศาสนา
ศาสนาสอนดี สอนให้ทุกคนพัฒนาตนเองทั้งกายและใจ ไม่ได้สอนพัฒนาแต่กาย
ชาวโลกเดี๋ยวนี้เขาสอนพัฒนากันแต่ส่วนร่างกาย พัฒนาจนถึงขนาดนี้แล้ว แทนที่โลกจะได้รับความสุขเยือกเย็น แต่โลกกลับเดือดร้อนยิ่งกว่าเก่า
นี่ก็แสดงว่าพัฒนายังไม่ถูกต้อง
ถ้าหากพัฒนาตามทางพุทธ ศาสนา คือพัฒนาไปพร้อมกันทั้งกายและใจแล้ว ชาวโลกจะได้รับความเยือกเย็นสักขนาดไหน อันนี้ ยังไม่มีใครทำ
อย่างไรก็ตามเท่าที่อธิบายมานี้ก็พอให้เห็นคุณประโยชน์ของการพัฒนาพร้อม ๆ กันไปแล้วว่า คงจะมีความสุขแน่
ศาสนาสอนให้ได้รับความสงบไม่ใช่สอนให้เดือดร้อนวุ่นวาย เมื่อเราสงบแล้ว คนอื่นยังไม่สงบก็ปล่อยไปเสียก่อน
ถ้าทุกคนต่างพากันทำความสงบแล้ว จะได้รับความสุขเยือกเย็นขนาดไหน ลองหลับตาคิดดูก็แล้วกัน
โอวาทธรรมคำสอน
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
วัดหินหมากเป้ง อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย

[สิ่งทั้งหลายเป็นอยู่อย่างนั้นสภาพของมันเป็นอยู่อย่างนั้นใครจะทำอย่างไรมันก็เป็นตามเรื่องของมันอยู่อย่างนั้นอันนี้เห็นตามเป็นจริงเลย]

สิ่งทั้งหลายเป็นอยู่อย่างนั้น
สภาพของมันเป็นอยู่อย่างนั้น
ใครจะทำอย่างไร
มันก็เป็นตามเรื่องของมันอยู่อย่างนั้น
อันนี้เห็นตามเป็นจริงเลย
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
จากหนังสือธรรมะเล่มที่๘๘

[ความจริงนั้นพระพุทธศาสนาเป็นประทีปสำหรับส่องสว่างดวงใจของเราที่มืดมิดปกปิดด้วยกิเลสให้ใสสว่างแจ่มจ้า แต่ด้วยเหตุที่เราฟังธรรมเหมือนกับหม้อคว่ำเลยไม่สว่างแจ่มจ้าขึ้นมา]

ความจริงนั้นพระพุทธศาสนาเป็นประทีป
สำหรับส่องสว่างดวงใจของเราที่มืดมิดปกปิด
ด้วยกิเลสให้ใสสว่างแจ่มจ้า
แต่ด้วยเหตุที่เราฟังธรรม
เหมือนกับหม้อคว่ำเลยไม่สว่างแจ่มจ้าขึ้นมา
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
จากหนังสือธรรมะเล่มที่๕๔