อยากได้เด้

เหรียญรุ่นแรกปู่คำดี นิเป็นเหรียญกลมเล็กๆๆ ครบรอบอายุ 80 กว่าปี แมนบ่ครับถ้าจำบ่ผิด

พระบูชา หลวงปู่สาย เขมธัมโม วัดป่าพรหมวิหาร อ.โนนสัง หนองบัวลำภู 5 นิ้ว อธิฐานจิต 12 สิงหาคม ครบรอบ 90 ปี ชมรมรามคำแหงสร้างถวายบูชาคุณ

พระอรหันต์อีกองแห่งวัดสันติวนาราม หลวงปู่ อ่อน

เหรียญรุ่นแรกหลวงพ่อหลักคํา วัดโพธิ์ศรี พ.ศ2516 บ้านจานลาน อ.พนา จ. อํานาจเจริญ
หลวงพ่อหลักคําเป็นพระที่ชาวบ้านจานลานให้ความเคารพเลื่อมใสและกราบไหว้ได้อย่างสนิทใจ ท่านเป็นพระที่มีเมตตา สมถะ สันโดษ ยึดมั่นในหลักพระธรรมวินัยคําสอนอย่างเคร่งครัด เหรียญรุ่นแรกของท่านประสบการณ์มากมายจากคนในพื้นที่ชนิดเอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอมคนบ้านจานลานรู้กันดีครับถึงความศักดิ์สิทธิ์ของท่าน เหรียญรุ่นแรกหายากสุดๆเพราะคิดว่าคงสร้างไว้จํานวนไม่มาก เหรียญนี้สภาพสวยสุดขีดสนใจรีบเก็บสะสมโทรหาตู้สายลมได้ครับ

ว่ากันว่าท่านก็เป็นหนึ่ง ในสายสำเร็จลุน เหมือนกัน อีกไม่นานคงได้ทราบประวัติที่แน่ชัด อยู่ระหว่างการค้นหาข้อมูลครับ

ญาท่านขาล วัดบ้านกุดน้ำกินครับ เป็นอีกเหรียญประสบการณ์หนึ่งครับ ที่เล่นหากันในจังหวัดอำนาจเจริญ ในเรื่องประวัติญาท่านเพิ่ลผมพยายามค้นหา ไปถึงวัดแต่เจ้าอาวาสเพิ่ลบ่เปิดเผย เพิ่ลห่วง และกลัวจะเอาไปแอบอ้างหากิน หรือจะเด้วยเหตุผลได๋กะบ่รู้ครับ จึงเอ็ดให้บ่ทราบประวัติของเพิ่ลที่แดน่ชัดจริงๆๆ เพียงแต่ได้ฟังจากคำบอกเราว่าเพิ่ลเป็นพระทรงวิทยาคุณทางพระเวทอาคม และเป็นพระนักปฏิบัติอีกรูปหนึ่งครับ ประสบการรณืเหรียญรุ่นแรกของท่านกะมากมาย เช่น เด็กน้อยประมาณ 2-3 ปี ไปเล่นนำ้ำทะเล ตกน้ำแต่กะบ่จม ลอยคอ เมื่อช่วยขึ้นมาแล้วเห็นมีแต่เหรียญรุ่นแรกญาท่านขาลนี้แหละครับห้อยคอยุ  หรือ อีกเรื่องหนึ่ง หมาอาเชเชียน 2 ตัวรุมกัดเด็กน้อย  นึกว่าจะบ่รอด จนเด็ดน้อยแน่นิงไป เมื่อช่วยเด็กได้ พบว่าเด็กไม่มีบาดแผล พบแต่รอยขีดข่วนเล็กๆๆน้อย ที่ึคอก่อพบเหรียญรุ่นแรกอีกนี้แหละครับ เป็นเหรียญที่เริ่มจะหาเก็บอยากแล้วครับ 

 หลวงพ่อเขียน ฐานวโร นามเดิม นาย ขอ.  ท่านได้พา บิดา มารดา ญาติโยม ย้ายมาจากอำเภอเขื่องใน ท่านจบการศึกษา มูลกระจายณสูตร มหาวรรค จุลวรรค มีความเชียวชาญมากในการแปลบาลี  ธรรมบท มีความจำเป็นเลิศ และท่านยังเชี่ยวชาญในวิปัสนากรรมฐานเพราะท่านได้ศึกษาวิปัสนากรรมฐานจาก พระครูศรีสุตตาภรณ์ หลวงปู่ศรี วัดบ้านคูขาด อำเภอเขื่องใน และท่านยังได้เรียนกรรมฐานกับหลวงปู่แพง วัดสิงหาญ เมื่อคราวจำพรรษาวัดบ้านคูขาด เพราะพระครูศรีสุตาภรณ์กับ หลวงปู่แพง วัดสิงหาร มีความสนิดสนมกัน แลกเปลี่ยนวิชากันอยู่เรื่อยๆ ดังนั้น หลวงพ่อเขียนจึงได้รับการถ่ายทอกวิชาการทางรักษาโรคจากหลวงปู่แพงอีกด้วย ท่านได้ย้ายมาจำพรรษาที่วัดพันธวิชาท่านได้เริ่มก่อตั้งเป็นสำนักเป็นสำนักเรียน และพัฒนาหมู่บ้าน สร้างอ่างเก็บน้ำไว้ใช้ยามแล้ง พาชาวบ้านตัดถนนทางเดินรถเข้าตัวเมืองเพื่อความเจริญ วางผังหมู่บ้านให้เป็นระบบระเบียบ ท่านมีความอดทนอุสาหะเป็นยิ่ง ท่านได้เลื่อนเป็นพระอุปฌาย์ตำบลไก่เขี่ย (ตำบลไก่คำในปัจจุบัน) ในปี 2498 ท่านเป็นที่เคารพของข้าราชการปกครองในเมืองอำนาจจนได้มีการสร้างเหรียญถวายท่านในวาระฉลองตำแหน่ง จากคำบอกเล่าของผู้เฒ่า วัย 98 ปี ว่าท่านเก่งหลายทาง ทั้งวิปัสสนากรรมฐาน แปลบาลี วิชาอาคม วิชาแพทย์ เป็นที่พึ่งของคนในตำบลในสมัยนั้น ครั้งหนึ่งมีคนเห็นท่านใช้ไม้หวายปาดต้นกล้วยครั้งเดียวถึงกับขาดเป็น 2 ท่อน เพื่อกำหลาบนักเรียนในสำนักเพื่อการปกครอง บางครั้ง ท่านทำงานหนักมาเหนื่อยๆ เมื่อสรงน้ำสเสร็จท่านก็จะนั่งกรรมฐานต่อ  และเดินจงกรม  มีคนเล่าว่าบ่างครั้งมาจากงานดูหมอลำต่างบ้านในสมัยนั้นต้องเดินไป พอกลับต้องผ่านหลังวัด ตี 3 ตี 4  ก็จะเห็นท่านเดินจงกรมยุในวัด ท่านเป็นพระนักพัฒนา นักปฏิบัติอีกรูปหนึ่งที่น่าเคารพนับถือในจังหวัดอำนาจเจริญ จนเจ้าคณะได้ขนานนามท่านว่า หลวงพ่ออินทร์เขียน อำนาจเจริ

เหรียญดี อีกเหรียญของจังหวัดอำนาจเจริญ ท่านเป็นพระที่เก่งอีกรูปหนึ่ง ของจังหวัดอำนาจเจริญ ทั้ง ปฏิบัติ และั คาถาอาคม  กำลังรวบร่วมประวัติครับ

ผมได้มา 2 องค์ครับ วิจารณ์ด้วย

ถ้าหาหนังสือได้รบกวนแน่เด้อครับ อยากมีไว้ศึกษา ว่าสิเขียนเป้นหนังสือตำราใบลาน โตธรรมไว้บูชา

ขอบคุณครับสำหรับความรู้ดิดีจาก ท่านvs12

แต่หนังสือกะเก่าหละน้อครับ น่าจะหาอยาก แล้วที่ท่านvs12  copy รูปมา ที่มาของรูปบ่มีให้ติดตามบ้อครับ

ได้ยินแต่ชื่อ ธรรมเก้าโกฏิ อยากลองศึกษาเบิงคือกัน ยุครับ พอจะขอแบ่งตำราศึกษาได้บ่น้อครับ ท่าน VS12 ถ้าได้สิเป็นพระคุณอย่างยิ่ง

เท่าที่ทราบจากลูกสาวท่าน ผู้สืบทอด ลูกศิทย์ท่าน บ้านสว่าง และหมู่บ้านใกล้เคียง ได้ล้มหายตายจากไปหมดแล้วครับ
เท่าที่ราบ
1. พ่อใหญ่ธรรมเฮือง บ้านปลาค้าว(อาจารย์พ่อใหญ่ัธรรมกืด) เสียชีวิตแล้ว
2. พ่อใหญ่ธรรมกืด บ้านคำกลาง อายุ 86 ปี พึ่งเสียชีวิตเมื่อกลางปี อาจารย์กระผมเอง
3.พ่อใหญ่ ธรรมจันทร์ บ้านดอนหหวาย เสียชีวิต ได้ 4 ปี
4.พ่อใหญ่ธรรม บ้านคึมใหญ่ เสียชีวิตได 10 ปี
นอกนั้นก้ตายเบิดแล้ว ส่วนมาผู้สืบทอดจากพ่อใหญ่ธรรมผุก ก้จะมีอายุ 80 90 ขึ้น

ตำราต่างๆพ่อใหญ่ธรรมผุก  ธรรมเฮือง ธรรมกืด ตอนนี้ก็ตกทอดมายุกะกระผม
ส่วนมากเป็นหนังสื้อก้อม ตัวธรรมอีสาน

และอีกสวนหนึ่งยุกับเจ้าอาวาสวัดบ้านสว่าง แต่เพิลบ่ได้เป็นลูกศิทย์ในสายธรรมผุก บ่ได้รับการครอบหัวครอบมือจากอาจารย์ แต่ท่านได้รวบร่วมตำราพ่อใหญ่ธรรมผุกไว้ที่ได้จากลูกสาวเพิล เพราะว่าลูกสาวเพิลอ่าน บ่ออก

พ่อใหญ่ธรรมผุก ถ้าจะว่าไปแล้วเพิ่นเป็นอาจารยืใหญ่ หรือเทียบได้กับปรามาจารย์ใหญ่ของสายธรรมรุ้นเก่าอีกคนหนึ่ง ผุที่รับการประสิทธิ์ประสาทวิชาจากเพิล ในจังหวัดอำนาจเจริญ และจังวัดใก้ลเคียงก็มากมาย แต่ทุกวันนี้ที่ยุในอำนาจ และเขตพื้นที่หมู่บ้านของเพิลได้ลมหายตายจากไปเบิดแล้ว จากที่ผมได้สอบถาม ลูกสาวของท่าน ซึ้งอาจารย์ของผมในสายพ่อใหญ่ธรรมผุกนี้ก้พึ่งเสียตัวไป ช่วงกลางปี่ที่แล้วนี้เอง ผมได้ขึ้นครูธรรมครอบหัว ครอบมือ กับเพิล ยุ 3-4 ปี  เพิลชื่อ พ่อใหญ่ธรรม กืด บ้านคำกลาง เพิลเสียตัว อายุกะมากแล้ว 86 ปี ผมได้รุจักกับพ่อใหญ่ธรรมกืด เนื่องด้วยคุรยายของน้องชายคนสนิทของผมแนะนำ เพราะยายราวเห็นว่าผมสนใจทางนี้ เพื่อสืบเอาไว้ ด้วยเหตุนี้พ่อใหญ่ธรรมกืดจึงรับและประสิทธิ์ประสาทวิชาให้ เพราะพ่อใหญ่กืด เป็นเป็นศิทย์ผุน้องของของพ่อคุณยายของน้องผม ชื่อเพิล พ่อใหญ่ธรรมเฮือง บ้านปลาค้าว ดอนชี พ่อใหญ่ธรรมเฮืองเป็นศิทย์มือขวาคนสนิทของพ่ใหญ่ธรรมผุก ไปมาหาสู่กันตลอดคืออ้ายกับน้อง จึงทำให้พ่อใหญ่คำกืดมีความสนิทสนมกับพ่อใหญ่ธรรมผุก ก็เปรียบเทียบได้คือ พ่อกับลูก และพ่อใหญ่ธรรมกืดกะยุภายใต้การดูแลของพ่อใหญ่ธรรมเฮือง ถ้ามีงาน หรือพิธีกรรมต่าง ท่านก็จะมักไปนำกัน 3 คน แต่ถ้าปุกธรรม พ่อใหญ่ะรรมปุกจะให้พ่อใหญ่ธรรมกืด ปุกธรรมในพิธีต่างๆๆ แต่ยุในการดุและของทั้ง 2 อาจารย์ หรือเวลาว่าง พ่อใหญ่ธรรมผุกก็จะพา พ่อใหญ่ธรรมเฮือง ธรรมกืด ขึ้นไป ภาวนา วิปัสนา เข้านิโรท อยู่เทิงภูเทิงเข่า  ภูโพนทอง เทื่อละ เป็น เดือน  2 3 เดือน เพราะพ่อใหญ่ธรรมผุกเพิลมักภาวนา เพิลภาวนาสูมื้อ แม้กระทั้งเพิลสึกจากพระ เพิลกะยังภาวนายุตลอด นุงขาว ห่มขาว ช่วงได้ลุกแก่โตเพลกะถือศีล ซำพระ กินข้าวมื้อเดียวถือภาวนา เป็นหลัก
ย้อนกลับมา เมื่อพ่อใหญ่ธรรมผุกเสียตัวตำราส่วนหนึ่งของพ่อใหญ่ธรรมผุกก็ตกมายุกับพ่อใหญ่ธรรมเฮือง พ่อสิ้นพ่อใหญ่ธรรมเฮืองก็ตกมายุกลับพ่อใหญ่ธรรมกืด เมื่อสิ้นพ่อใหญ่ธรรมกืดตอนนี้ตำราหนังสือก้อมต่างๆๆจึงตกมายุกับกระผม เพราะลูกหลาน หรือลูกศิทย์พ่อใหญ่ธรรมกืดเพิลบ่มี เพราะเพิลเป็นคนหวงวิชา แม้กะทั้งลูกหลานก็บ่คนเรียนจากเพิลได้
ถ้าบ่เพราะผมบ่บอกว่าว่าเป็นเหลนพ่อใหญ่ธรรมเฮือง กะคงจะบ่ได่ประสิทธิ์ประสาท เพราะคงจะเกรงใจคุณยายที่เป็นลูกสาวพ่อใหญ่ธรรมเฮืองที่ฝากผมไปเรียน และก็เริ่มมีความสนิทสนมกันกับเพิล เพิลกะบ่ได้ปิดบังอำพลางหยังไว้ คงบอกแต่ว่าบ่ให้ถ่ายทอดหรือครอบหัวครอบมือให้คนอื่นที่บ่แมนสายเลือด เพราะว่าถ้าบ่ได้รับการครอบ คาถาวิชาในสายสิทำสิ่งไดกะบ่เกิดผลคือบ่ได้บอกกล่าวครูบาอาจารย์เรียกง่ายๆ บ่ได้ขึ้นครูธรรม การเรียนของสายพ่อใหญ่ธรรมผุก จะเน้นมากไปทาง ภาวนา กรรมฐาน มากว่า และมีคาถาอาคม เป็นส่วนประกอบ และพิธีกรรม เพราะพ่อใหญ่ธรรมกืดว่าคาถาเกิดจาก จิตที่สงบ เอาซำนี้ก่อนเนาะคับ

*ขอนอบน้อมแด่ครูบาอาจารย์ใหญ่ธรรมผุก ธรรมเฮือง ธรรมกืด     
 

ตอนที่ 2

ลูกศิษย์จารย์ปู่คำผุกคนหนึ่ง อยู่ๆสงสัยถามไถ่ว่า
"ครูบา" เขาเรียกจารย์ปู่คำผุกว่าครูบา "ครูบา..เขาว่าอาจารย์ทางฝั่งลาวเหยียบเรือล่มได้แม่นบ่ครับ"
"แม่นแล้ว"
"ครูบาเหยียบเรือให้ล่มได้เหมือนอาจารย์ฝั่งลาวบ่"
"เจ้าบ่เชื่อข้อยหรือ"
"เชื่อครึ่ง ไม่เชื่อครึ่งแหละครูบา"

หลายวันต่อมา ลูกศิษย์ขี้สงสัยมาหาถึงบ้าน
จารย์ปู่ได้โอกาสจึงบอกว่า
"พาเฮาไปอาบน้ำหน่อยสิ"
"อาบที่ไหนล่ะ"
"ที่ท่าน้ำริมเซนี่แหละ"

ตรงนั้นมีเรือขนาดใหญ่จอดเทียบท่าอยู่ลำหนึ่ง
จารย์ปู่อุทานว่า
"เรือผู้ใดน้อ..ทั้งงามทั้งใหญ่น่านั่งเล่นจริงๆ"

ว่าแล้วก็เดินไปหา ก้าวเท้าขึ้นไปเหยียบหัวเรือเพียงข้างเดียว
เรือก็ค่อยจมลงจนมิดลำ

ค่อยๆจม ไม่ใช่พลิกคว่ำ

จารย์ปู่ก็แสร้งจมลงตามลำเรือไป
ลูกศิษย์ก็โดดลงไปคว้าตัวเอาไว้
ดึงจารย์ปู่ขึ้นฝั่งอย่างทุลักทุเล

"เกือบเฮาจมน้ำตายแล้วน้อ"

ภายหลังลูกศิษย์จึงคิดออกว่า เรือใหญ่บรรทุกคนได้10คน ไฉนเพียงแค่วางเท้าเหยียบหัวเรือ
เรือก็จมลงโดยง่าย

ตอนที่ 3

เล่าเรื่องอาจารย์คำผุก(ต่อ)



ครั้งหนึ่งลูกหลานชาวบ้านท่าสว่าง บ้านเดียวกันกับจารย์ปู่คำผุก กลับมาเยี่ยมบ้าน
เขาไปหากินถิ่นอื่น ด้วยอาชีพหมอลำกลอน

เมื่อกลับมาถิ่นเกิดก็ไม่ลืมแวะมาคาราวะจารย์ปู่

"เจ้าเป็นหมอลำกลอนรึ"
"ครับจารย์"
"เออ..บ่ได้ฟังลำกลอนนานแล้ว เจ้าลำให้ข้อยฟังทีรึ"
"โอ๊ยย..ผมลำไปงั้นๆเอง บ่ได้เรื่องดอก"
"เอาน่ะ ลำเถอะ อยากฟังจริง"
"บ่..บ่ลำ ข้อยลำบ่เก่งปานนั้น บ่กล้าลำอวดอาจารย์ดอก"
"เจ้าสิลำหรือบ่ลำ"
"บ่ลำ"
"เจ้าบ่นับถือข้อยแล้ว"
"โธ่..จารย์ "
"จะลำมั๊ย"
"เอ้า..ลำก็ลำ"

พอหมอลำกลอนขี้เขิน ขี้อายตัดใจเอามือป้องหูโอ่..
เสียงเจื้อยๆแจ้วๆก็ล่องลอยไปไกล
คนแถวนั้นได้ยินก็อดใจไม่ไหว ลุกขึ้นเดินออกจากที่ของตนมาฟังลำกันเป็นจำนวนมาก
ในที่สุดก็มากันหมดทั้งหมู่บ้าน

หมอลำก็ลำไม่หยุด
ลำเป็นขั่วโมงๆ ตั้งแต่เช้ายันสาย
พอเที่ยงล่วงเข้าหาบ่าย
ชาวบ้านหมู่บ้านข้างเคียงพากันแห่มาฟังลำกัน2-3หมู่บ้านอย่างน่าอัศจรรย์

ตัวหมอลำเองแสนเหนื่อย แต่หยุดไม่ได้ หาที่ลงไม่พบ
หันมามองจารย์ปู่คำผุกด้วยสายตาวิงวอนขอความกรุณา
คงเริ่มคิดออก ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับตน

ทำได้แค่ลำไปยกมือไหว้จารย์ปู่ประหลกๆ

จารย์ปู่ก็ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
จนเมื่อจารย์ปู่คำผุกเห็นว่าพอควรแล้วจึงร้องว่า

"อยากลงก็ลงสิล่ะ"

สิ้นเสียงจารย์ปู่เท่านั้น
หมอลำกลอนก็พบหนทางลง
หยุดลำได้สนิท

คลานเข้ามากราบจารย์ปู่ตัวสั่น

เกิดมาก็ไม่เคยลำให้คนฟังจำนวนมากขนาดนี้
ไม่มีใครเขาติดอกติดใจฝีปากลำอะไรของตนปานนั้น
ไม่เหมือนหมอลำเก่งๆที่เขามีชื่อเสียงโด่งดัง
ตนเองก็แค่หมอลำระดับหางแถว
ไฉนเล่า
ลำคราวนี้จึงได้เกิดปรากฏการณ์ประหลาดปานนั้น
เสียดายไม่ทราบชื่อหมอลำกลอนท่านนี้
ด้วยว่ายังมีเรื่องที่จะเล่าถึงหมอลำกลอนต่ออีกหน่อย

เรื่องนี้คงจะเกิดขึ้นในอีกหลายปีต่อมา

หมอลำอายุมากขึ้น มีเมียมีชู้หลายคน จนใครต่อใครงึดงงงัน
รูปก็ไม่หล่อ ลำก็ไม่ได้ดีเด่สักเท่าไหร่ พออาศัยหากินไปวันๆ
ไงถึงกลายเป็นคัสซาโนว่าแห่งบ้านท่าสว่างไปได้

วันหนึ่งความลับเผย
เจ้าตัวเผลอเผยออกมาเอง

"กูบ่อยากคุย" เข้าใจว่าบางทีขณะนั้นหมอลำเจ้าอาจโดนเหล้าขาวเค้นเอา "กูบ่อยากคุยดอก..กูมีนวดสีปากโว้ย"(สีผึ้ง)
"หา..นวดมหาเสน่ห์มหานิยมเรอะ"
"พวกมึงบ่เชื่อก็อย่าลบหลู่"
"ขอดูหน่อย"
"เอ้า..นี่ดูซะ..อ๊ะๆ ดูเฉย ไม่ต้องจับ"

ว่าแล้วก็เก็บตลับยาหม่องบรรจุ่นวดเข้ากระเป๋าเหมือนเดิม
พวกพ้องเห็นแล้วเกิดกิเลส อยากเจ้าเสน่ห์มั่ง ออกปากขอ อ้อนวอนจนแทบจะกราบตีนขอ ก็ไม่ให้

"กูมีนิดเดียว แบ่งได้ไง"

นวดตลับนี้หมอลำได้มาจากที่ไหน ได้มาเมื่อไหร่ เป็นของอาจารย์ใดไม่ทราบ

วันหนึ่งแวะมาคาราวะจารย์ปู่ หลังจากออกไปหากินไกลถิ่นนานเดือนนานปี

"เจ้ามีของดีรึ? ขอดูหน่อย"
"ของดีอิหยัง..บ่มีดอก"
"นวดไง เอามาดูหน่อย"

หมอลำสดุ้งโหยง ขัดใจจารย์ปู่ไม่ได้
เรื่องมันก็เคยเห็นฤทธิเห็นเดชกันมาจนถึงกับทั้งเกรงทั้งกลัวทั้งนับถือ

จารย์ปู่รับตลับนวดมากำไว้ในมือ
"โฮ้..ของดีนะนี่ ของแฮงหลาย "
ว่าแล้วก็ขว้างทิ้งลงไปในบวกควาย(หนองเล็กๆ ควายชอบลงไปแช่เล่น)
"ฮ่วยๆจารย์!.. โอ้ยย..ทิ้งไปแล้ว"
"ของนี่จะว่าไปก็ไม่ใช่ของดี เป็นของสำหรับสร้างบาปสร้างกรรม ทำให้เจ้าของก่อเวรก่อกรรมไม่สุดไม่เสร็จ"

ขว้างทิ้งแล้วก็วางท่าเฉย ออกปากไล่หมอลำกลับบ้าน

ฝ่ายหมอลำสุดแสนเสียดาย
คิดกลับไปกลับมาหลายตระหลบก็ตัดใจทิ้งนวดของตนไม่ได้
จึงลอบกลับมาที่บวกควาย จะมางมเอาตลับนวดกลับคืน

พอลงบวกควายจะมุดตัวลงใต้น้ำ รู้สึกเหมือนมีลำตัวงูขนาดใหญ่เลื้อยเข้ามาดันเอาไว้ไม่ให้จมลง

หมอลำตกใจเผ่นขึ้นจากบวกควาย ยืนตัวสั่น ไม่กล้าลงไปอีก

แต่ก็ยัง..ยังไม่ยอมแพ้

ไปหาพวกขี้เหล้า2-3คน จ้างพวกนั้นงมให้

ขี้เหล้าทั้งกลุ่มก็เผ่นหนีขึ้นจากบวกควายยังกะรังแตนแตก
ร้องเอะอะว่ามีงูใหญ่ มีงูใหญ่

ไม่มีใครกล้าลงไปอีก

หมอลำก็หมดท่า ทอดอาลัย
ในที่สุดก็ตัดใจทิ้งตลับนวดไว้ในบวกควายตลอดกาล
ย้อนกลับมาเล่าเรื่องคุณบรรณศาสตร์ โสมอินทร์อีกหน่อย
ไหนๆก็เล่าเรื่องนวด(สีผึ้ง)แล้ว ไม่เล่าเรื่องนวดจารย์ปู่คำผุกก็ใช่ที่

เดิมคุณบรรณศาสตร์แขวนเหรียญกษาปณ์ ร.๕ ของจารย์ปู่คำผุก
ไปโดนยิงประมาณว่าในผับสักแห่ง
แต่ไม่ออก
เห็นว่ายิงจนหมดโม่ ปานนั้น

หลังจากเหรียญนั้นหายไป คุณบรรณศาสตร์ก็ไปเอานวดจารย์ปู่คำผุกมาบรรจุใส่หลอดตะกรุดทองคำแขวนแทน
นวดจารยฺปู่คำผุกนี้ เข้าใจว่าคงไม่ได้เน้นเรื่องสร้างบาปสร้างกรรม
เพราะว่าคุณบรรณศาสตร์ไปโดนเขายิงเอาอีกรอบหนึ่ง
จะเป็นมือปืนคนเดิมหรือเปล่าไม่แน่ใจ

ผลคือไม่ออกเหมือนกัน

นวดจารย์ปู่คำผุกนี้คุณบรรณศาสตร์บอกว่า คุณพ่อของเขาเรียกว่า"นวดเหล็กไหล"