ชมรมอนุรักษ์พุทธศิลป์แห่งภาคอีสาน

เหรียญปั๊มพระซาคำแดงรุ่นแรก (เนื้อทองแดง)


            พระซาคำแดง พระเกจิลาวที่ผู้คนชาวลาวและไทยให้ความศรัทธาสูงมาก  

สร้างปีค.ศ.1970 ตรงกับพ.ศ. 2513

ด้านหน้าขวาของเหรียญเป็นปี ค.ศ. 1970 ด้านซ้ายของเหรียญเป็น พ.ศ.2513

โดยเขียนเป็นตัวอักษรและตัวเลขลาว

สำหรับเหรียญทองแดงที่พบมีรมน้ำตาลและรมดำ

(สร้างทั้งหมดหลายเนื้อเช่น ฝาบาตร  ทองแดงรมดำ  รมน้ำตาล  กะหลั่ยเงิน)  
 
สำหรับเหรียญเนื้อทองแดงรมน้ำตาลที่ลงโชว์นี้เป็นบล็อคนิยม(บล็อคแรกสุด)

หมายเหตุ : ภาษาลาวออกเสียงตัว ช เป็นเสียง ซ  ดังนั้น คำว่า"ชา"จึงอ่านว่า"ซา"

 มนต์เรียกพระนี่ท่านอาจารย์ยังไร้เทียมทานครับ 008

เหรียญนี้หละครับ ที่ ผมตามเก็บไม่ทัน  :wan-e046: :wan-e046: :wan-e046: บล๊อกแรกตัวจริง

 รอพบกับ.................  

ประวัติพระซาคำแดง  โดย   พันตำรวจเอกเกียรติศักดิ์  กอมณี (เหลนพระอาจารย์สำเร็จลุน)  เร็วๆ นี้


สืบเนื่องจาก  ความพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะเสาะหาประวัติพระซาคำแดง  ซึ่งถูกนำเสนอในหลากหลายข้อมูลที่แตกต่างกันอย่างน่ากังขา  (บางข้อมูลว่าท่านมรณะปี 2513  บ้างว่าหลังปี 2513  บ้างให้ข้อมูลอย่างน่าเหลือเชื่อว่าปัจจุบันท่านยังมีชีวิตอยู่.....สรุปไม่ได้แน่ชัด...และไม่ปรากฏข้อมูลรายละเอียดเกี่ยวกับตัวหลวงพ่อจากแหล่งที่น่าเชื่อถือ)  บังเอิญวันนี้ได้พบกับลูกศิษย์ตัวจริงของหลวงพ่อที่เคยฝากตัวเป็นลูกศิษย์ในปี พ.ศ 2517  ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของ PN3 ที่เคยเรียนร่วมกันในชั้นมัธยมฯ(รั้วเขียว-แดง  ห้องคิง) ก่อนที่จะพบกับประวัติหลวงพ่อที่เป็นลายลักษณ์อักษร (ปัจจุบันอยู่หิ้งพระบ้านผู้พัน...ผมยังไม่มีเวลาไปนำมานำเสนอที่นี่ ...คงไม่เกินปี 2555...อีกไม่กี่วันก็ปี 2556 แล้ว....กรุณาอดใจรอ....) ท่านเปิดไฟเขียวให้ผมนำมาลงในเว็ปนี้ได้ทุกเมื่อ  ไม่สงวนลิขสิทธิ์   ท่านเกริ่นว่า  สมัยปี 2517 คุณพ่อของท่านผู้พัน(คนบ้านด่าน ปัจจุบันเรียกว่า โขงเจียม) ต้องการให้ผู้พันซึ่งขณะนั้นเรียนอยู่ชั้นมัธยมฯในเมืองอุบล (เบ็ญฯ) โตขึ้นเป็นทหาร จึงเสาะหาพระอาจารย์ทางฝั่งลาวที่มีความขมังเวทย์ที่สุด   ซึ่งในขณะนั้นที่โด่งดังมากแถบนั้นคือ  พระซาคำแดง  จึงเดินทางไปที่  วัดท่าหมากเห็บ  หรือ  วัดบ้านห้วยแม่สังข์  ได้ขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์  และอยู่ที่วัดนั้น 2 สัปดาห์  หลวงพ่อลงเหล็กจารที่ศรีษะนาน  และค่อนข้างเจ็บมาก  ปัจจุบันท่านยังเก็บลูกประคำ 108 เม็ด ที่ทำจากคราบไคลพระพุทธรูปหลายองค์ผสมแก่นมะขาม ที่เณรซึ่งเป็นลูกศิษย์พระซาคำแดงมอบตั้งแต่ปีนั้นไว้ที่หิ้งพระที่บ้าน (ไม่เปิดเผยพิกัดบ้านนะครับ...อันตราย....)  ท่านผู้พันเล่าต่อว่า  หลวงพ่อในขณะนั้นยังไม่แก่  (น่าจะไม่เกิน 50 ปี)(ท่านไม่ได้ถามอายุหลวงพ่อ) หลวงพ่อไม่ค่อยชอบพูด (ขรึม)  ปาฏิหาริย์อย่างหนึ่งที่ท่านจำได้ไม่ลืมคือ  หลวงพ่อเอามือทำเป็นวงที่ดวงอาทิตย์  ร่ายมนต์เสร็จ  แล้วให้ลูกศิษย์มองที่ดวงอาทิตย์   รู้สึกสบายตาเหมือนกับมองดวงจันทร์เลยที่เดียว  มองนานเท่าไรก็ไม่เคืองตา (ปกติมองดวงอาทิตย์ตาเปล่านานๆ...ตาบอดแน่)  ท่านผู้พันให้ผมไปเอาหนังสือเล่มเล็กที่พิมพ์ประวัติของพระซาคำแดง(มีรูปถ่ายหลวงพ่อด้วย)ที่บ้านได้ตลอดเวลา  ระยะนี้งานมาก  ทั้งสอน  ทั้งงานเลี้ยงแทบทุกวัน(ทั้งChristmas ,New Year's Day)  แฟนพันธุ์แท้คงต้องรอก่อน  ถ้าได้ประวัติเล่มนั้นมา  ต้องลงตีแผ่ที่นี่อย่างแน่นอน  ...กรุณาใจเย็นๆครับ.....ไม่นานเกินรอ.........

รออ่านด้วยคนครับ

มาตามนัด......  


       รูปถ่ายต้นแบบเหรียญพระซาคำแดง  ยานนะวุทโท   พร้อมลูกประคำ


    (ส่วนหนังสือประวัติฉบับภาษาลาวเจ้าของค้นหาไม่เจอ.....ต้องขออภัยแฟนพันธุ์แท้อย่างสูงมา ณ ที่นี้)

    
    หมายเหตุ : รูปถ่ายนี้ตัดจากหนังสือประวัติพระซาคำแดงฉบับภาษาลาว  แล้วนำมาเข้ากรอบไว้บูชา

คุณพ่อผมก็เป็นศิษย์ ท่านซาคำแดงครับ
รูปของท่านครับ
(http://image.free.in.th/z/ia/fq9e1.jpg) (http://pic.free.in.th/id/57a3e87594add2e188ea83f3bf3c150a)

อีกรูปครับ
(http://image.free.in.th/z/ig/09sx3.jpg) (http://pic.free.in.th/id/781a139f88f91f701e1d4e71409e7df8)

เหรียญครับ โทษทีผมถ่ายรูปไม่เก่งครับ
(http://image.free.in.th/z/ir/q1xb4.jpg) (http://pic.free.in.th/id/5b730d80e74fd6d077ba492ccf06139b)

(http://image.free.in.th/z/ij/3wl15.jpg) (http://pic.free.in.th/id/1dd1b58a7e7c3fde0a0ab3163d4e07f8)
หลังครับ

ตะกรุดของท่าน ซาคำแดงครับ
พ่อเล่าว่า ตอนได้มาใหม่ๆเคยลองครับ
ตัดต้นกล้วยออกครับ แล้วเอาตะกรุดไปวาง
ปรากฎว่ากล้วยงอกขึ้นมาไม่ได้เลยครับ
ซึ่งปรกติแค่ไมถึงชั่วโมงกล้วยจะแทงหน่ออ่อรๆออกมาแล้วครับ
ประสบการณ์ทางคงกระพันสูงมากครับ

ว่างๆผมจะเข้ามาเล่าประวัติท่านอีกครับ
(http://image.free.in.th/z/ih/hao26.jpg) (http://pic.free.in.th/id/9a6e6974dca2df6276b335e68c76d7a6)

ก่อนตรุดจีนไปเทียวลาวมา และได้ขอมูลจากโยมอุปัฏฐาของพระที่เป็นลูกศิษย์ของพระซาคำแดง โยมท่านนี้บอกว่าหลวงพ่อซาคำแดง มรณะภาพ เมื่อปี พ.ศ.๒๕๑๘ (หายสาบสูญ) หลังจากลาวแปลงแปลง และมีนโยบายกรวดล้างพระเถระองค์คำคัญๆในลาว เหรียญของท่านมี่สร้างด้วยกัน 3 รุ่น ที่ทันท่าน และใด้เอารูป หลวงพ่อซาคำแดง ที่อยู่ประเทศเขมร ให้แก่ดูว่าน่าจะใช้ท่านไหมแก่เลยเอารูปหลวงพ่อซาคำแดงที่แก่เก็บไว้บูชามาให้ดู(รูปเดียวกันกับที่เพยแพร่ใรเวปนี้หละรูปนังนับประคำ)แล้วบอกว่าซาคำแดงที่เขมรไม่ใช้องค์เดียวกันแน่ แก่แนะว่าให้ดูใต้คางด้านขวาของหลวงพ่อจะมีไฝอยู่แต่องค์ที่เขมร ไม่มีไฝครับ

(http://upic.me/i/cl/zrwtc.jpg) (http://upic.me/show/48678402)

พระอาจารย์ซาคำแดง นอกจากท่านจะเป็นอาจารย์สายกรรมฐานผู้ทรงเวทวิทยาแล้ว
ท่านยังเป็นอาจารย์สอนสมะถะกรรมฐานและวิปัสสนากรรมฐานควบคู่กันและท่านยังสร้างวัดไว้หลายวัดครับ
เช่น วัดโพนป่าเป้า วัดโพนทัน วัดพระธาตุฝุ่น รูปนี้หน้าตาท่านดูผ่องใสมาก สาธุๆ  017  017



พระอาจารย์ชาคำแดง ท่านได้มรณะภาพปี 2519


พระอาจารย์ซาคำแดง เป็นพระนักปฏิบัติ สายวิปัสนากัมมัฏฐาน ปฏิบัติฌานเตโชธาตุ
ตามประวัติเพิ่นคร่าวๆนั้น พระอาจารย์ได้เข้าคองวิปัสนาที่วัดพุทธวงศาป่าหลวง
กับพระเดชพระคุณญาท่านมหาปาน อานันโท เป็นพระคองวิปัสนาแห่งราชอาณาจักรลาว
พระอาจารย์ซาคำแดงได้พักอยู่ที่วัดพระธาตุหลวงเหนือ กับมหาสมเด็จอัครมหาบัณฑิต
ลูกแก้ว (คูณ มณีวงศ์) พระสังฆนายก แห่งอาณาจักรลาว

หลังจากนั้นได้ออกปลีกวิเวก ปฏิบัติวิปัสนากัมมัฏฐาน ที่ภูเขาควายสำเร็จฌานขั้นหนึ่ง
แล้วได้ลงไปอยู่บ้านท่าหมากเห็บ เมืองนาคะบุรี แขวงสีทันดอน สร้างวัดที่นั้น และได้ออก
สืบต่อแสวงทางธรรม ที่ถ้ำแก้วธรรมฤทธิ์ ภูสาระแพดอนแร่ ได้สำเร็จธรรมขั้นสูงอยู่ที่นั่น
กล่าวว่าฌานที่ท่านสำเร็จนั้น ชื่อว่าเตโชธาตุ  คือสามารถแปลงกาย หายตัวได้ เป็นผู้มีฤทธิ์
และตอนนั้นแหละที่ท่านมีชื่อเสียงสมณะศักดิ์ ตอนนั้นแค่เพียงซา
คนจึงเรียกท่านว่าพระอารย์ซาคำแดง แต่ความจริงหลังจากนั้นเลื่อนสมณะศักดิ์เป็นพระครู
แต่คนก็ยังเรียกท่านอยู่อย่างนั้น ท่านได้เปิดสำนักวิปัสนากัมมัฏฐาน ที่วัดท่านหมากเห็บ
มีพระสงฆ์สามเณร ประชาชน ญาติโยมไม่เว้นระดับเจ้านาย ไปปฏิบัติอยู่กับท่านมากมาย

ลูกศิษย์ท่านที่ถือว่าปฏิบัติตามเจตนารมย์ของท่าน เช่น
- พระ อาจารย์ซาใส สึกเมื่อปี 2525 ยังมีชีวิตอยู่ และบำเพ็ญธรรมเหมือนกับพระสงฆ์อยู่
- พระอาจารย์ซาสุด บ้านดอนส้มโฮง ยังมีชีวิตอยู่ สึกเมื่อปี 2519 แต่ก็ยังปฏิบัติธรรมตามรอยพระอาจารย์อยู่
- พระอาจารย์ซาโหง่น ปัจจุบันอยู่วัดหนองด้วง เมืองปากเซ แขวงจำปาสัก (มรณะำภาพแล้วเมื่อ 5 ตุลา 2555)
- ส่วนลูกศิษย์ที่ไปเรียนนำเพิ่น ที่เป็นพ่อออกนั้น มีอยู่หลายท่าน แต่ที่รู้ประวัติ เช่นท่านนายครูพันอยู่สีพันดอน
แต่ย้ายอยู่เวียงจันทร์ บ้านสะพานทอง
- ลูกศิษย์อีกท่านหนึ่ง ที่เป็นลูกศิษย์ของพระอาจารย์ซาคำแดง ที่เรียนในสมัยยังเป็นพ่อออก
ภายหลังได้บวชคือพระอาจารย์พ่อเฒ่าสิงห์ บ้านดอนรีน้อย แขวงจำปาสัก ได้มรณะภาพแล้วปี 2536
- อีกคนลูกศิษย์พระอาจารย์ซาคำแดงโดยตรง ทั้งยังเป็นลูกศิษย์ของท่านมหาปาน อะนันโท
ที่เรียนกับพระอาจารย์ซาคำแดงโดยตรง ตอนเป็นพ่อออก คืออาจารย์พ่อเฒ่าสี ปัจจุบันอยู่วัดหาดทรายคูณนอก
ได้เรียนตอนเป็นพ่อออกและในที่สุดก็ออกบวชทั้งผัวทั้งเมีย ชื่อว่าแม่ขาวแดง
ตอนยังหนุ่มต้องมาประจำอยู่ที่วัดสีสังวร แต่ปัจจุบันอยู่วัดภูกิ่งแก้ว

ลูกศิษย์ที่กล่าวมานั้น ถือว่าเป็นศิษย์เอก ของพระอาจารย์ซาคำแดง ส่วนที่เป็นพระสงฆ์นั้น
ศิษย์เอกของเพิ่นนั้น จะเรียกคำนำหน้าว่า (ซา) หมดทุกองค์ ด้วยเหตุว่า
พระอาจารย์เป็นเพียงซา ลูกศิษย์ถึงเป็นพระครูก็ตาม แต่บ่กล้าใช้สมณะศักดิ์เกินอาจารย์
ด้วยเหตุนั้น อาจารย์ทั้งสามที่กล่าวมา จึงมีชื่อทางสมณะศักดิ์เพียง(ซา) เท่านั้น

จันดี สีเวินไซ เรียบเรียง ขออภัยภาษาลาวผมไม่แข็งแรง

(http://upic.me/i/8d/86xui.jpg) (http://upic.me/show/48692715)

เหรียญพระอาจารย์ใหญ่ซาคำแดง เท่าที่รู้ ได้ประสบพบพ่อ และได้ศึกษามา
ตั้งแต่พระอาจารย์ใหญ่ซาคำแดงยังมีชีวิตอยู่นั้น ลูกศิษย์ของเพิ่นได้สร้างเหรียญ
ของเพิ่น ด้วยกันจำนวน 3 รุ่น มีการกล่าวกันว่า แต่ละรุ่นนั้นมีการสร้างหลวงหลาย
แต่มีรุ่นหนึ่งมีการสร้าง 1000 เหรียญ

ในรุ่นนี้ (บ่รู้ว่ารุ่นได๋?) มีการกล่าวว่า พระอาจารย์ใหญ่ตั้งใจสร้าง จำนวน 1000 เหรียญ
ตามเขาว่าเพิ่นได้อธิษฐานจิตแต่เพียง 1000 เหรียญ และขอให้เหรียญทุกเหรียญมีความศักดิสิทธิ์

การกดเหรียญ 2 เหรียญครั้งแรกแม่นเอาาฤกษ์โดยพระอาจารย์ใหญ่เอง ส่วนต่อมาให้ลูกศิษย์เป็น
ผู้กดเรื่อยไปจนฮอด 1000 เหรียญแล้ว ลูกศิษย์บ่เลิกทำก็กดไปฮอด 1001 เหรียญ พอดีเบ้าหล่อ
เหรียญแตกหมุ่นกระจายเลย

เหรียญพระอาจารย์ซาคำแดงนั้น แม่นนิยมมาตั้งแต่ชุมปี 1970 พศ. 2513 แล้ว สมัยยังน้อย
ก่อนปลดปล่อยเคยเห็นหมู่เดียวกันแขวนคออยู่ เมื่อปลดปล่อยมาแล้ว ก็เห็นเด็กน้อยเขาแขวนเช่นกัน
แต่เหรียญหล่อจนบ่เห็นรูป

เขากล่าวกันว่าเหรียญพระอาจารย์ซาคำแดงนี้ศักดิ์สิทธิ์ เด็กน้อยไข้ ผีเข้า เอามาแซ่น้ำให้กินกะเซาได้
ผีกะออกว่าซั่น แต่ผู้เขียนยังบ่ทันเคยลอง


ชาวบ้านข่อย (ดอนหนึ่งในเมืองโขง) อยู่ในแขวงจำปาสัก เป็นดอนหนึ่งที่มีชายแดนกับเขมร
ชาวบ้านส่วนหนึ่งแม่นมีอาชีพค้าขายตั้งตึกตั้งเตียม เฮ็ดเส้น (ก๋วยเตี๋ยว ก๋วยจั๊บ) ชาวค้าขายเหล่านี้
ทั้งที่เป็นจีน และลาวมักจะไปเป็นลูกศิษย์พระอาจารย์ซาคำแดง

แต่ก็แปลกตรงที่ว่า พ่อของข่อยบ่เคยเห็นเพิ่น ไปหาพระอาจารย์ซาคำแดงเบน (หรือไปกะบ่ฮู้)
หรือหากแม่นไปกะคงได้เหรียญมา เหรียญพระอาจารย์ซาคำแดง ดังที่บอกแล้ว
มีการสร้างในสมัยเพิ่น 3 รุ่น แต่บ่รู้ว่าเริ่มในปีได๋ แต่เท่าที่ผู้เขียนเคยเป็นเจ้าของนั้น 2 เหรียญ
ตั้งแต่เมื่อปี 2004 พศ 2547 ได้จากแม่ยก ที่ให้ไว้ แม่ยกของข้าพเจ้าบอกว่า
ได้จากมือพระอาจารย์เอง ที่มหากุฎิวัดพระธาตุหลวงเหนือ พระอาจารย์ได้มาพักที่นั้น
พ่อยก แม่ยก กับลูกของเพิ่น (เพิ่นมีลูกชายคนเดียว) ไปเยี่ยมพระอาจารย์
พระอาจารย์ใหญ่ก็ให้เพิ่น 3 เหรียญ หลังจากได้มาก็เอาไว้ฮ้านพระเลย เมื่อข้าพเจ้าไปเบิ่งฮ้านพระ
พระเพิ่นเต็มแต่พระ แม่ยกก็ได้เอาเหรียญพระอาจารย์ซาให้ผู้เขียน 1 เหรียญ หลังจากนั้นเหรียญ
ก็เสียไปหลายครั้ง จนมาฮอดปีใหม่สากล ผู้เขียนไปเมืองหลวง ปี 2006-2007 กลับมาก็บ่เห็นเหรียญ
กลับมาก็บ่เห็นเหรียญ ก็นึกเสียดาย และยังคิดถึงเวลาไหว้พระก็มักจะนึกถึงเหรียญนั้น

แต่ปี 2005 เป็นต้นมามีคนเอาเหล็กจานมาให้ เป็นเหล็กจานแก่นไม้ขาม ที่ปลายเหล็กจานมีรูปพระพุทธรูป
ต่อมาอีกมีคนเอาหมากตุ่มแทนมาให้ ก็ผูกใส่กันไว้ เวลานั่งสมาธิก็เอาหมากตุมแทนนั้นมานับกำหนดเสมอ
ได้หลายปี แต่แปลกตรงที่ เวลาอธิษฐานจิต ก็มักจะนึกถึงเหรียญพระอาจารย์นั้นเสมอ แต่ละปีก็ได้จัดห้องพระ
ใหม่ปีละ 3 ครั้ง คือ ออกพรรษา เข้าพรรษา และบุญปีใหม่




โปรดติดตาม จันดี สีเวินไซ (tar) แปลและเรียบเรียง  017

จากคำบอกเล่า


(http://upic.me/i/ot/vopb3.jpg) (http://upic.me/show/48716673)

ขะน้อยมีโอกาส พบพ้อและคาระวะ พระอาจารย์ซาคำแดง ที่เวียงจันทร์ ปี 1968 และเพิ่นก็ได้
เข้าเข็มคำดิบ ที่แขนขวาให้ และขีดให้เถิง9ขัน ด้วยมีของพระอาจารย์เอง

ท่านยังอยู่ไหมครับ

(http://upic.me/i/wo/k0dv4.jpg) (http://upic.me/show/48730541)

ตามที่ได้สอบถามลูกศิษย์ใกล้ชิดบอกว่าท่านท่านพระอาจารย์ซาคำแดงเพิ่นได้มรณะภาพแล้วตั้งแต่ปี 2519 ครับ
แต่รายละเอียดไม่แน่ชัดว่าที่ไหนยังไงครับ หากมีข้อมูลชัดเจนที่พออ้างอิงได้จะแจ้งให้ทราบอีกทีครับ  017



ประวัติพระอาจารย์ซาคำแดง ข้าพเจ้าได้รู้นำพระอาจารย์ใหญ่ซาโหง่น (ซึ่งเป็นศิษย์เอกพระอาจารย์ซาคำแดง)
ว่า พระอาจารย์ซาโหง่น เกิดปี 1935 ที่บ้านท่าหมากเห็บ ว่าบวชเป็นเณรที่วักแก้งกุ่ม เมืองนาคะบุรี แขวงสีทันดอน (เมืองโขง)
ขึ้นมาเรียนวิชากัมมัฏฐานที่วัดโสกป่าหลวง เป็นศิษย์รุ่นแรกของพระอาจารย์มหาปาน อานันโท ฌานเพิ่นได้ไปทางเตโชธาตุ
สร้างวัดโพนป่าเป้า และวัดโพนทันใต้ ได้เรียนวิชากัมมัฏฐาน และบาลีมูลเดิมกับองค์สังฆนายกอัครมหาบัณฑิตลูกแก้ว คูน มะนีวง
ที่วัดธาตุหลวงเหนือ มีเจ้าแอ เจ้าบุนอุ้ม อุปถัมถ์หลังจากนั้น เพิ่นได้ไปเรียนวิชาอาคม และกัมมัฏฐานกับพระอาจารย์ซาดำ
ที่วัดภูจ้อก้อฝั่งเขมร และมีลูกศิษย์หลาย เช่น พระอาจารย์ซาใส (สิกแล้ว เป็นฆารวาส ยังมีชีวิตอยู่ เก่งเรื่องปัวคน)
พระอาจารย์ซาโหง่น (มรณะภาพแล้ว ปี ตุลาคม 2012 เก่งเรื่องมหาลาภ) และพระอาจารย์ซาสุด (สิกแล้วเป็นฆารวาส
อยู่บ้านดอนส้มโฮง เก่งเรื่องกัมมัฏฐาน)

อาจารย์บุนเนื่อง ผุ้้เล่า
จันดี สีเวินไซ เรียบเรียง :)

(http://upic.me/i/39/apsss.jpg) (http://upic.me/show/48809042)

Great Monks of Laos  019

รูปต้นแบบเหรียญ

(http://upic.me/i/py/607mm.jpg) (http://upic.me/show/48817163)


(http://upic.me/i/v1/24642_354223218045998_213712815_n.jpg) (http://upic.me/show/48817164)


(http://upic.me/i/jm/1240491_350207188447601_606878448_n.jpg) (http://upic.me/show/48817165)

ข้อมูลตรงนี้ผิด ตำแหน่งที่ว่านี้ไม่เกียวกับสมณะศักดิ์เจ้าคณะปกครองคณะสงฆ์ลาวทั้งหมดนะ ตำแหน่งเจ้าคณะปกคลองสงฆ์ ตามนี้มีแแค่ 2 ตำแหน่ง พระลูกแก้ว(รองพระสังฆราช) กับ พระยอดแก้ว(พระสังฆราช)  ซึ้งสองตำแหน่งนี้จะเป็นพิธิหลวง(จองหด หรือ หดสงฆ์) ผู้ที่อนุญาติหรือพระราชทานงานพิธีนี้จะต้องเป็นกษัตริย์เท่านั้น สองตำแหน่งนี้เท่านั้นจะเรียก จองหดหลวง หรือ หดสงฆ์หลวง เมือชาวบ้านเห็นทางการทำก็ได้นำไปทำต่อพระภิษุสงฆ์ตามทองถิ่นของตนเองบ้าง จนเกิดเป็นประเพณีนิยมทำตามกันมาโดยแพร่กระจายจากเวียงจันทร์ สู่ชุมชุนทองถิ่นที่มีวัฒนธรรมล้านช้างเป็นหลัก ทั้งภาคอิสานของไทยและประเทศลาว และในแต่ละชุมชนจะมีรายละเอียดปลีกย้อยแยกต่างกันไปบ้าง แต่ต้นเคล้ามาจากที่เดียวกัน คือ เวียงจันทร์
 
ตำแหน่งการจองหดสงฆ์ ของราช(ราษฎร)
1.ตำแหน่งแรก คือ  สัมเร็จ มาจากคำว่า สำเร็จ จะหดสงฆ์แก่พระภิษุที่ศึกษาเล่าเรียนสำเร็จในสำนักครูบาอาจารย์แล้ว อาทิเช่น สัมเร็จจลุน คนไทยเรียกเพี้ยนเป็น สมเด็จลุน (อันนี้เป็นการเข้าใจผิดของคนไทยภาคกลางเราที่ไม่เขาใจวัฒนธรรมจองหดสงฆ์ของล้านช้าง และพัฒนาการไปเป็นนิยายโดยนักเขียนที่ไม่รู้จริงจน สมเด็จลุน กลายเป็นพระสังฆราชลาวไปแล้ว หาอ่านให้จากเวปพลังจิต นิทานนิยายนักเขียนเยอะเวปพลังจิต)
2.ตำแหน่งที่สอง  คือ ซา คำนี้มาจากคำว่า วิชา(สำเนียงอิสาน วิซา) ชื้อตำแหน่งนี้เช่น ซาคำ ซา  จะหดสงฆ์ให้แก่พระภิษุสงฆ์ที่ใด้รับการย่อมรับว่ามีวิชาความรู้ความสามารถและจะต้องหดสงฆ์ต่อจากตำแหน่ง สัมเร็จ  อาทิเช่น พระซาคำแดง  (แยกเป็น ซาคำ คือตำแหน่ง แปลว่า ผู้มีวิชาดุจทองคำหรือผู้มีว่าวิชาที่มีค่าที่สูงส่ง มาจากคำว่า วิซา+คำ คำ มากจากคำว่า ทองคำหรือสิ่งมีคุณค่าสิ่งสูงส่ง) บางพื้นที่ว่า ญาซา
3.ตำแหน่งที่สาม  คือ  ครู  คือ ผู้สั่งสอนวิชาความรู้แก่ศิษย์ ก็จองหดสงฆ์ต่อจากขั้น ซา แด่พระภิษุที่มีความสามารถสั้งสอนศิษย์ได้ เรียกง่ายๆว่าเป็นพระระดับครูบาอาจารย์คน อาทิเช่น อัญญาครูดี วัดม่วงไข(พระอาจารย์ของหลวงปู่ฝั่น) ญาครูโสภาวดี วัดบ้านฟ้าเลื้อม ร้อยเอ็ด
4.ตำแหน่งที่สี่ คือ หลักคำ  ตำแหน่งนี้ จะจองหดสงฆ์แก่พระภิษุที่มีความรู้ความสารถสู่ที่ใด้รับการย่อมรับจากสงฆ์ส่วนมากและมีความสารถในการเป็นผู้นำ พูดง่ายๆตำแหน่งนี้ คือ อาจารย์ใหญ่ พระที่ใด้ตำแหน่งหลักคำ โดยมากมักจะมีตำแหน่งท่างการปกคลองสงฆ์ด้วย
5.ตำแหน่งที่ห้า คือ พระลูกแก้ว (เป็นการจองหดสงฆ์ของพิธีหลวง)
6.ตำแหน่งที่หก คือ พระยอดแก้ว (เป็นการจองหดสงฆ์ของพิธีหลวง)
ส่วนตำแหน่งในฐานะเจ้าคณะปกครอง แยกออกไปอีกต่างหากไม่เกียวกับตำแหน่งการจองหดสงฆ์ของราช(ราษฎร) ส่วนตำแหน่ง "พระราชครูหลวงโพนสะเม็ก"  ชื่อตำแหน่ง "พระราชครูหลวง" ตำแหน่งนี้เป็นตำแหน่งพิเศษ มีศักดิ์เป็น พระยอดแก้ว(พระสังฆราช) + ตำแหน่งขุนนาง คือ ราชครู(ที่ปรึกษากษัตริย์)  ตำแหน่งนี้ไม่เกียวกับการจองหดครั้งที่สาม แต่เป็นตำแหน่งของเจ้าคณะปกครองสงฆ์

พระอาจารย์ซาคำแดง เดิมทีเพิ่นอยู่ที่วัดแก้งกุ่ม เมืองโขง เพิ่นเป็นหลานสมเด็จลุนเมืองโพนทองแขวงจำปาสัก
เพิ่นมีชื่อเสียงแม่นตอนที่ คนหลายหมู่บ้านเป็นโรคระบาดตายและเพิ่นกะได้เฮ็ดพิธีสูตรบ้าน
ซ่อยให้คนบ่ตายและในหมู่บ้านแถวหม่องเพิ่นอยู่บางปีกะแล้งเพิ่นกะเฮ็ดพิธีขอฝนให้ซาวบ้านได้ดำนา
และยังบ่พอท่อนั้นมียนต์โดยสาร มีผู้คนเต็มยนต์และได้เกิดอุบัติเหตุกำลังสิตกเพิ่นกะสามารถ
รับยนต์บ่ให้ตกได้อย่างเหลือเซื่อ แต่เป็นเรื่องจริง

และสาเหตุที่เพิ่นบ่ได้อยู่ลาวหญ้อนเพิ่นไปซ่อยเหลือฝ่ายที่รัฐบาลลาวจะลบล้าง ระบอบทางฝ่ายลาวกะคิด
หาวิธี กะเลยนิมนต์เพิ่นไปเพื่อที่จะฆ่าเพิ่น แต่เพิ่นกะรู้แต่พอไปฮอดบ้านห้วยแม่สังกะเลยสังหารเพิ่นอยู่
ที่นั่น อยู่ที่นั้นกะมีธาตุเพิ่นแต่รู้บ่ว่าร่างกายเพิ่นนั้นเป็นเพียงต้นกล้วยที่เอาไปฝัง เพราะคนที่เพิ่นไปฆ่ากะคึดว่า
ได้ฆ่าเพิ่นกับมือแล้ว กะเป็นอภินิหารของเพิ่น

เดี๋ยวนี้เพิ่นมีอายุร้อยกว่าปีแล้วและเพิ่นกะมีหลายร่าง แต่ที่เพิ่นใช้แม่นเป็นจัวน้อย ถ้าเจ้าอยากเห็นเพิ่นแม่นอยู่เขมร
ไปทางซายแดนเวียดนาม ยังมีอีกหลายประวัติเพิ่นเจ้าได้ส่ำนี้กะไปบอกคนบ่รู้ได้แล้วให้ได้บุญนำกันเด้อ


**ความจริงเป็นเช่นไรผมกะบ่ฮู้ดอกเด้อครับเขาเล่ามาแบบนี้ ใช้วิจารณญาณในการอ่านละกันเด้อพี่น้อง
**จันดี สีเวินไซ  007

กงนี้ เรียงแก้ว8ชั้น กำแพงเพัด7ชั้น หรือว่าอิติปิโส8ด้าน
(http://upic.me/i/dx/s...........jpg) (http://upic.me/show/49091791)


(http://upic.me/i/av/564763_545337435482943_374907886_n.jpg) (http://upic.me/show/49091850)

**ยืมภาพจากเว็บเพื่อนบ้านครับ

พระอาจารย์ชาคำแดง นั่งสมาธิอยู่เทิงภูเขาควาย
(http://upic.me/i/js/kgnk7.jpg) (http://upic.me/show/48817385)

พระอาจารย์ซาคำแดง สอนวิชาให้พระอาจารย์ซาสุด

พระอาจารย์ซาสุดนั้น เกิดที่บ้านดอนส้มโฮง เมืองนาคะบุรี แขวงสีทันดอน (เมืองโขง แขวงสำปาสัก ในปัจจุบัน)
ท่านอาจารย์เล่าให้ผู้เขียนฟังปี 2008 ที่วัดเทพนิมิตธาตุฝุ่น นครหลวงเวียงจัน คราวที่ท่านอาจารย์มาเยี่ยมยามลูกศิษย์
ลูกหาของเพิ่นที่นครหลวงเวียงจันทร์

วันนั้นผู้เขียนได้มีโอกาสไปเยี่ยมยามและศึกษาธรรมนำเพิ่น และได้มีโอกาสได้อยู่สองต่อสองและได้ศึกษาธรรมนำเพิ่น
เป็นวันที่ 3 เวลา 10โมงกลางคืน จึงได้ถามประวัติการศึกษาธรรมนำเพิ่น ความจริง เพิ่นก็บ่ายเบี่ยงบ่อยากเว้า
มีแต่บอกว่าบ่เหิงจะฮู้เอง และแล้วผู้เขียนฟังเพิ่นเว้าไปเรื่อยๆ โดยส่วนหลายแล้วเพิ่นจะเว้าแนวทางปฏิบัติธรรมเป็นส่วนใหญ่
ผู้เขียนก็นั่งฟังด้วยความเคารพ ในที่สุดเวลาประมาณ 11 โมงกลางคืน ในการเว้าของเพิ่นก็ได้เข้าสู่ ชีวิตการศึกษาธรรมของเพิ่น

เพิ่นจะกล่าวเถิงพระอาจารย์ซาคำแดงว่า อาจารย์เสมอ ดังนี้

การเริ่มเรียนวิชาวิปัสนากัมมัฎฐานนั้น เป็นวิชาที่ประเสิรฐ และบรรลุธรรมได้ช้าหรือไวแม่นเป็นไปด้วยอำนาจบารมี
และบุพกรรมในชาติอดีตและในชาตินี้ หรือวิสัยของไผของมัน  อาจารย์(หมายถึงพระอาจารย์ซาคำแดง) สอนวิชาสมถะ
และวิปัสนาควบคู่กันไป อาจารย์นั้นรู้สึกว่าเพิ่นเป็นผู้ที่ได้สร้างให้ข้าน้อย(หมายถึงอาจารย์ซาสุดเอง) ได้เดินตามเส้นทางแห่ง
วิปัสนากัมมัฏฐาน

อาจารย์ถ่ายทอดวิชาวิปัสนาให้ข้าน้อย แต่ข้าน้อยบ่รู้ว่าข้าน้อยได้วิชา สิ่งที่ข้าน้อยได้ คือความ อิ่มเอิบใจ เช่นนั้น โดยเฉพาะตอน
อยู่ตามถ้ำ ตามป่าที่ภูเขาควายนั้น

ปีนั้น ข้อน้อยได้ขึ้นมาตามหาเพิ่นอยู่เวียงจันทร์ โดยเพิ่นเองบอกให้คนไปรับมาฮอดเวียงจันทร์ พักอยู่ที่วัดพระธาตุหลวงเหนือ
นำสมเด็จสังฆนายก และพระอาจารย์ใหญ่ทองคูณ อนันตสุนธร ตามคำแนะนำของอาจารย์ซา อยู่ได้จนวันเข้าพรรษาก็ยังบ่ทัน
เห็นอาจารย์ ตามหาเพิ่นพักอยู่วัดโพนป่าเป้า (ขณะนั้นพระอาจารย์ซาคำแดงเป็นเจ้าอธิการวันโพนป่าเป้า) ขะน้อยไปหาเพิ่น
อยู่วัดโพนป่าเป้า เขาบอกว่าเพิ่นอยู่วัดโพนทัน ไปนำพาญาติโยมสร้างวัดโพนทัน ข้าน้อยตามไปหาที่วัดโพนทัน เขาบอกว่า
เพิ่นไปที่วัดพระธาตุผฝุ่น ข้าน้อยไปหาที่วัดธาตุฝุ่น เขาบอกว่าเพิ่นไปวัดพระธาตุหลวง การเดินทางแม่นสมัยนั้นแม่นเดินตลอด
มีแต่ตามกับตามบ่มีวันเจอ ในขณะที่ไปตามหาแต่ละวัดนั้น ใช้เวลา3วัน แต่ละคืนใน3วันนั้น ฝันเห็นอาจารย์สอนวิชานั่งวิปัสนา
กัมมัฎฐานตามเข้าอารมออกอารมกัมมัฎฐาน บอดวิธีเข้าฌานและวิธีอฐิษฐานเข้ากัมมัฎฐาน ในฝันก็ยังมีความุ่งมั่นในยามฝัน
แต่ยามกลางวันที่ตามหาอาจารย์นั้นแม่นใจออก เพราะไปที่วัดใด๋ก็บ่เห็น นึกแล้วนึกอีกว่าสิกลับเมือ (หมายถึงกลับสีทันดอน)


คืนที่4ในความฝันเห็นอาจารย์มาบอกให้ข้าน้อยไปวัดโสกป่าหลวง ไปไหว้พระอาจารย์ใหญ่มหาปาน อนันโท เพราะเขา
จะเข้าคองกัมมัฎฐานในมื้ออื่นให้เข้าปฏิบัติกัมมัฎฐานกับพระอาจารย์ใหญ่ ตื่นเซ้าก็ไปวัดโสกป่าหลวง ไปไหว้
พระอาจารย์ใหญ่มหาปาน อนันโท เพิ่นก็บอกว่าอาจารย์เจ้าได้มาฝากไว้กับอาตมาแล้ววานนี้
(เป็นเรื่องแปลกในใจขั้นแรกที่มาเวียงจันทร์ ยังบ่ทันพบหน้าอาจารย์ซ้ำแต่ทุกอย่างคล้ายกับเป็นชีวิตจริง)

วันเข้าพรรษาก็ได้เข้าพรรษาที่วัดโสกป่าหลวง และวันหลังมาก็อธิษฐานจิตเข้าคองวิปัสนานำคณะพระสงฆ์สามเณร
หลายองค์ ในกลางพรรษานั้นจึงเห็นอาจารย์ (อาจารย์ซาคำแดง) ได้มาสอนวิปัสนาในสำนัก เพิ่นสอนแบบรวม
คือสอนให้พระสงฆ์สามเณร ที่เข้าคองกัมมัฎฐาน ส่วนหลายเพิ่นจะมา วันอื่นๆจะมีพระวิปัสนาจารย์หลายองค์
อยู่จำพรรษาและเข้าคองวิปัสนาอยู่วัดโสกป่าหลวงจนออกพรรษาแล้ว อาจารย์ได้พาข้าน้อยมาวัดโพนป่าเป้า
ได้3วันก็ได้พาข้าน้อยไปวัดพระธาตุหลวงเหนืออยู่นำพระอาจารย์คูณ อนันตสุนธร บอกว่าให้อยู่นี้ก่อน



- กะอยู่นั้น เพิ่นให้พักที่มหากุฏิ วัดพระธาตุหลวงเหนือ อยู่ที่นั้นจนเป็นเดือน วันนั้นเห็นรถGMCมายังวัดธาตุหลวง
อาจารย์เดินลงจากรถ หย่างขึ้นมายังที่ห้องข้าน้อยอยู่ บอกให้เตรียมตัวสิพาไป ให้ไปรอที่รถ คำว่าสิพาไปบ่ฮู้จัก
สิพาไปไส จึงเตรียมตัวทุกอย่างมีบาตร กรด เพิ่นบอกแล้วเพิ่นกะไปยังห้องสมเด็จพระสังฆนายก
และพระอาจารย์ทองคูณ อนันตสุนธร เหิงเติบอาจารย์ก็ลงมา ขึ้นรถแล้วรถก็ออก เดินทางไปยังเดิ่นบินวัดไตย
สนามบินทหาร มีเจ้านายหลายคนอยู่ที่นั้น ได้เวลาก็ขึ้นเฮือบิน เฮือบินได้ทะยานขึ้นจากสนามบินทหาร
ไปทางทิศตะวันออกเหลียวหลังมาเห็นน้ำงึมบ่พอคราวยนต์ก็ลงอยู่จอมภูรู้ว่าแม่นภูเขาควาย มีค่ายทหารอยู่นั้น
พระอาจารย์บอกว่าให้อยู่นี้เด้อ แล้วสิไปรับดอกมีทหารประมาณกองร้อยหนึ่งอยู่ที่นั้น ส่วนพระอาจารย์ไปเว้า
กับท่านนายพล ฉันเพลแล้วทั้งนายพลพร้อมคณะก็กลับไป

-เมื่อไปอยู่จอมภูเขาควาย ที่ถ้ำแห่งหนึ่งไกลจากค่ายทหารประมาณ 1 หลักกิโล ก็ได้ปฏิบัติธรรมตามหน้าที่
และที่เคยทำมาโดยมีทหารอุปถัมถ์อาหาร วันละ 1 คาบอยู่ได้ 1 เดือนก็เลยลาทหารออกเดินทางไปเรื่อยๆ
พักตามถ้ำต่างๆ บางวันก็ได้ฉันเข้า บางวันก็บ่ได้ฉันเข้า ได้แต่อธิฐานจิต บิณฑบาตรไปตามป่าดง
แล้วได้เอาน้ำล้างบาตรฉันน้ำล้างบาตรนั้นก็อิ่มคือฉันเข้า กลางวันเดินทางแหน่ปฏิบัติธรรมแหน่ 4-5วัน จึงได้พบบ้านคน
ชาวบ้านก็ได้เอาเข้าแห้งเป็นก้อนเท่าหัวโป้มือถวาย อันนี้กะเป็นเรื่องแปลกอีกเหมือนกับชาวบ้านรู้ไว้ล่วงหน้า
ว่าเฮาจะมาที่นี่จึงได้เฮ็ดข้าวเหนียวเป็นก้อนๆไว้ถวาย การเดินทางไปตามป่าพบอุปสรรค และสิ่งต่างๆนาๆ เวลาฉันข้าว
ก็เอาข้าวก้อนนั้นมาอมก็อิ่ม เวลาเช้าก็บิณฑบาตร อธิษฐาน ตามตั้นไม้ต้นตอก ก็อิ่มไป ทั้งเดินทาง ทั้งปฏิบัตธรรมไป
พร้อมเห็นว่ามีความสุขจิตใจกล้าแข็ง และมีสมาธิ ก็ทำเป็นกัมมัฎฐานไปตลอด จากเดือน3จนฮอดเดือน8เพ็งก็อธิษฐาน
เข้าพรรษาที่ถ้ำแห่งหนึ่ง หลังจากเดือน 11 เพ็งแล้วก็เดือนทางไปฮอดบ้านหนึ่งในแขวงบอริคำ พอไปตกบ้านนั้น
ก้าวหย่างขาเข้าบ้านก็เห็นรถ แลนโรเวอร์ แล่นเข้ามา อยู่ในรถแม่นอาจารย์(หมายถึงพระอาจารย์ซาคำแดง)
อาจารย์ซาสุดบอกว่า อันนี้กะเป็นเรื่องอัศจรรย์อีก เหมือนกับเพิ่นรู้ว่าเฮาจะมาที่นี่ เพิ่นก็ไปหาเฮาที่บ้านนั้นโลด


-เมื่อขึ้นรถแล้ว เพิ่นก็พาเฮาไปยังค่ายทหาร แล้วก็พาขึ้นยนต์ บอกว่ากลับเวียงจันทร์ แต่แล้วยนต์ก็กลายเวียงจันทร์
ไปลงวังเวียง ให้ไปอยู่วัดหนึ่งที่นั้น (ชื่อวัดผู้เขียนลืมแล้ว จะสืบหามาใส่ให้สมบูรณ์ในโอกาสต่อไป เพิ่นก็บอกว่า
จะให้ไปอยู่วัดนี้ในกลางพรรษานี้ ที่วัดนี้อาจารย์ได้อยู่นำ 3วัน แต่ละวันอาจารย์ได้สอนกัมมัฎฐานหลายอย่าง)
จนฮอดวันที่ 3 ยนต์ก็มารับ อาจารย์กลับเวียงจันทร์

ยังมีต่อ จะเว้าเถิงการเดินทางวิปัสนาของพระอาจารย์ซาสุด จากเวียงจันทร์เถิงภูแหลม สายเซลำเพา ไปทดสอบ
วิปัสนาที่ภูสาระแพดินเขมร ไปจนฮอดวันที่พระอาจารย์ซาสุดลาสึก ในปี 1976 ที่วัดดอนส้มโฮง
โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป

 :wan-e042:

(http://upic.me/i/ee/ex444.jpg) (http://upic.me/show/49210342)
(http://upic.me/i/zj/1000731_180267555480594_842529364_n.jpg) (http://upic.me/show/49161611)

 :wan-e042:

เครดิตรูปจาก อ้ายแก้ว เวียงจันทร์

พระอาจารย์มหาปาน อานันโท ผู้เป็นอาจารย์ใหญ่สอนกัมมัฏฐาน

(http://upic.me/i/hg/ave35.jpg) (http://upic.me/show/49221003)


พระอาจารย์ใหญ่ซาลี กันตสีโล เจ้าสำนักกรรมฐาน วัดโสกป่าหลวง
สำนักนี้แม่นพระอาจารย์ซาคำแดงเพิ่นเคยไปเข้าคองวิปัสนามาก่อน

(http://upic.me/i/28/1473856_739637272713554_322525128_n.jpg) (http://upic.me/show/49234476)


พระอาจารย์บุญทอง วิปะไชย (ซาโงน) ผู้เป็นศิษย์เบื้องขวาพระอาจารย์ซาคำแดง รูปสมัยยังหนุ่ม

(http://upic.me/i/nv/p1h--.jpg) (http://upic.me/show/49221018)

พระอาจารย์ใหญ่ซาโงน ผู้ปฏิบัติตามคองอาจารย์พระอาจารย์ซาคำแดง

(http://upic.me/i/q8/xr111.jpg) (http://upic.me/show/49221130)

ว่ากันว่าเหตุที่เหรียญพระอาจารย์ซาคำแดงรมดำกะคือว่า สมัยนั้นฝั่งลาวก่อนมีการปลดปล่อย มีการฆ่าฟันกัน
ชาวบ้านต่างคนกะต่างบ่อยากตาย อยากหนังเหนียว ไปหาเรียนวิชาอาคม นำอาจารย์นั้นอาจารย์นี้แล้วรักษาของบ่กุ้ม
เลยเฮ้ดให้เป็นปอปกันหลาย เพิ่นกะเลยเอาหัวว่านไฟใจดำนี่ล่ะ เป็นส่วนหนึ่งของการรมดำกันปอป
ผีปอบว่าแม่นแ่ต่ใช้ยินชื่อพระอาจารย์ซาคำแดง แม่นย้าน  


เหตุที่ประวัติของพระอาจารย์บ่ชัดเจน คนฮู้บ่หลายนั้นกะเพราะว่าเป็นเรื่องภายในของพี่น้องทางลาว
และสำคัญเกี่ยวกับความมั่นคง สมัยก่อนที่ลาวจะปลดปล่อย เลยบ่มีไผกล้าเว้าถึงพระอาจารย์ซาคำแดง
นับมื้อเรื่องราวของเพิ่นยิ่งลบเลือนหายไป เพราะว่าคนส่วนใหญ่ที่พอฮู้ประวัติเพิ่นกะเฒ่าลงเรื่อยๆตายแล้วกะมี
ที่เอาประวัติคร่าวๆของเพิ่นมาลงให้อ่านก็เพื่อ อยากให้คนรุ่นหลั่งได้ฮู้ว่าพระอาจารย์เพิ่นศักดิ์สิทธิ์จั่งได๋คนจึ่งนับถือเพิ่น  :wan-e042:

ขออนุญาตยืมรูปมาจากเว็บเพื่อนบ้าน

(http://upic.me/i/xy/e3efb.jpg) (http://upic.me/show/49314011)

(http://upic.me/i/w3/tl5hp.jpg) (http://upic.me/show/49325335)

พระอาจารย์ในใจขะน้อย  :wan-e042:

ขอขอบคุณเครดิตรูปและมนต์จากพระอาจารย์ใหญ่  017  017  017

(http://upic.me/i/58/kojga.jpg) (http://upic.me/show/49388381)

(อันนี้เล่าประสบการณ์ให้ฟัง บ่ได้มีจุดประสงค์ให้เกิดความเชื่อ หรืองมงาย)


เหรียญพระอาจารย์ข้าพเจ้าจะเอาไว้กระเป๋าใส่เครื่องห้อยติดถงไปใสมาใสนำ หากเดินทางไกล
จนมาฮอดวันที่ 29 ธันวาคม 2007- 2 มกราคม 2008 มีเพื่อนมาจากอิตาลี พาเขาไปเที่ยวเมืองหลวงพระบาง
เวลากลับมาปรากฎว่าเหรียญพระอาจารย์นั้นหายไปเสียแล้ว

เหตุการณ์ตอนไปหลวงพระบาง จากเส้นทางระหว่างศาลาภูคูน-กิ่วกะจำ ที่นั้นเป็นค้อยชัน
ปรากฏว่าถนนเปียก โชว์เฟ่อเหยียบเบรค รถของพวกเฮา ตีหลังกลับ ไปแปะกับของทางใกล้เหว
เฮ็ดให้เกิดอัศจรรย์ ก็คือในเวลารถตีหลังกลับนั้น รถบ่ตีงหยังเลย คนที่อยู่ในรถทุกคนเห็นนำกัน
แต่คนที่อยู่กระบะรถ บ่รู้เลยว่ารถนั้นตีหลังกลับ เนื่องจากเวลาเกิดเหตุประมาณ 8 โมงกลางคืน
บ่มีรถอื่นสวนมา อ้ายของข้าพเจ้านอนหลับตื่นขึ้นมาหลังจากรถจอดแล้ว ไปส่องเบิ่งเขาเห็นเขานอน
ก็เลยปลุกเขา

ถามเขาว่าปวดถ่ายเบาบ่?
เขาก็ลุกขึ้นมาแล้วถามว่า คนเมือเหมิดแล้วบ้อ?
ก็เลยถามเขากลับไปว่าคนอยู่ใส?
เขาบอกว่าคนมาซ่อยยู้รถ เพราะรถเฮาสิตกเหว
บอกเขาไปว่าบ่มีคนดอก ปลุกมาถ่ายเบาซื่อๆ
เขากะเลยอุทานขึ้นมาค่อยๆว่า "ฝันติซั่นน่า"

สำหรับข้าพเจ้าเอง ตอนออกมาจากเวียงจันทร์นั่งกาบิน (อยู่ทางหน้ารถหม่องกระปุกเกียร์)
หลังออกจากภูคูนนั้นเปลี่ยนมานั่งเบาะหลังข้างซ้าย เวลารถตีหลังกากลับหลังนั้น มันไวหลาย
เท่าอึดใจเดียว ข้าพเจ้าได้แต่ฮ้องออกมาจากคอค่อยๆ เอาะ เหลียวออกนอกหน้าต่าง
รถผ่านแวบทางซ้ายมือ เห็นรถไปแปะกับภูน้อยๆข้างทาง รถจั่งหยุดแบบบ่ตีง
แต่บาดลงจากรถไปเอาไฟฉายไปส่องเบิ่งที่มีภูน้อยๆตันรถไว้นั้น กลับบ่มีภูน้อยแล้ว
ตรงกันข้ามที่นั้นเป็นเหวสูงชันขอบถนนเพียงหากแม่นรถตกลงไปนั้น บ่รู้สิเป็นจั่งใด๋มันสูงเหลือเกิน
นี่คือเหตุการณ์หนึ่ง ตอนไปหลวงพระบาง ปี 2007-2008



เครดิต ข้อมูลจากพระอาจารย์ใหญ่
เครดิต ฮูปภาพจากอ้ายเต้ก นครหลวงเวียงจันทร์

ปล.กรุณาอ่านออกเสียงเป็นภาษาอีสานหรือภาษาลาว

จันดี ผู้แปล :wan-e042:

(http://upic.me/i/x7/1662126_534382003341319_1622653925_n.jpg) (http://upic.me/show/49809103)

ขออนุญาตนำฮูปพระอาจารย์มาปันกันบูชาครับ  017

เครดิต ฮูปจากอ้ายแก้ว นครหลวงเวียงจันทร์

เหรียญพระอาจารย์ซาคำแดง ยานะวุดโทเนื้อทองแดง บล็อกแรก มีเพียง 1000 เหรียญเท่านั้น
ของจริงเป็นดังที่เห็น เป็นของหายาก ไผมีไว้นับว่าเป็นคนโชคดี  :wan-e042:

ขยายให้เบิ่งแจ้งๆทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ขอบตัดข้าง เพื่อจะได้เทียบกับของจริงของปลอม เหรียญนี้สภาพใช้ สึก รมดำหลุด แต่ยังมีเสน่ห์ เหรียญแท้ๆต้องคมชัด บล็อกแรกต้องมีเสี้ยนยาวเฉียงลงมาใกล้ๆหน้าผากด้านขวาของพระอาจารย์ (ต้องส่องด้วยกล้องเถิงจะเห็น) แลัวขอบด้านหลังจะปลิ้นออกมา (มีเนื้อเกินเป็นธรรมชาติ) ซึ่งของเก๊เฮ็ดบ่ได้


ของเก๊นั้นระบาดหลาย มีของเก๊หลายบล็อกหลายพิมพ์ เหรียญจะเบลอๆ สังเกตและพิจารณาให้ดี ตำหนิต่างๆมื้อหน้ามีโอกาสสิมาเทียบให้เบิ่ง

(http://upic.me/i/ft/bief0.jpg) (http://upic.me/show/50028533)

มีคนถามเถิงอายุของพระอาจารย์ใหญ่ซาคำแดง หลายครั้ง จึ่งสืบค้นสอบถามนำผู้ใกล้ชิดเห็นว่าตรงกันดังนี้

1.พระอาจารย์ใหญ่ซาโงน (บุนทอง วิปะไซย) ลูกศิษย์
2.พ่อจานทองใส พุทธวงคำจัน บ้านดอนตาล ลูกศิษย์
3. พ่อถ้าบนเพา อุ่นวา(บวชวันเดียวกัน) อายุอ่อนกว่า 1 ปี
4. พ่อออกมอน บ้านดอนยาง (เขมร) ตรงกันข้ามบ้านเวินถามน้องซายเพิ่น

วันเกิดแท้ของพระอาจารย์ใหญ่ซาคำแดง ยานะวุดโท

คือเกิดวันอังคาร เดือน 7 ลาว ปีขาล เมื่อเทียบกับปฏิธินสากล ตรงกับวันที่ 21 มิถุนายน พ.ศ. 2481 ค.ศ. 1938
อายุรวมฮอด ค.ศ. 2014 หากเพิ่นยังอยู่มีอายุเพียง 76 ปีเท่านั้น

ขอขอบคุณข้อมูลจากพระคุณเ้จ้าพระอาจารย์เนืองพิลัก โชติทอน เจ้าอธิการวัดเวียงเจริญ เมืองไชยเชษฐา นครหลวงเวียงจันทร์

(http://upic.me/i/qf/10011274_274455136054896_122034992_n.jpg) (http://upic.me/show/50119115)

 เงียบหายไปนาน กระทู้ไม่ขยับเลยครับ ท่านใดมีข้อมูลก็มาแชร์กันได้นะครับ

เอารูปพระอาจารย์แต้มด้วยสีน้ำมันมาให้ชมครับ